Het is al bijna maart, in maart begint de lente en het lijkt of iedereen ernaar smacht. Niet dat het winter is geweest, het was maandenlang herfst. Met wind en regen en grijze somberte, maar ook met zonnige dagen.

In december zag ik al eenden paren en futen baltsen en hoorde ik merels zingen. Ze paren, baltsen en zingen nog steeds. Die volgorde is verkeerd om. Eerst zingen, dan baltsen, dan paren. Baltsen is versieren en voorspel in één.

Bij mij thuis zijn de kauwtjes al aan het nestelen. Ik merk dat aan de berg takken en twijgen die ineens op de stoep ligt. Kauwtjes zijn ijverige, maar slordige nestelaars. Ze hebben dezelfde plek gekozen als vorig jaar, onder de dakpannen. Het moet lastig zijn die takken door de nauwe doorgang onder de onderste pannen te wurmen. Vandaar dat er zoveel vallen.
Ik snap wel waarom ze zo vroeg beginnen. Vorig jaar nestelden ze later en toen ze eindelijk klaar waren en aan eieren begonnen te denken, kwamen er mannen in overalls. Die plaatsten een steiger voor hun ingang, ze boorden, rommelden en praatten. Eén dag. Ze monteerden zonnepanelen. Kauwtjes zijn gewend aan mensen, maar dit werd het jonge paar te gortig. Ze verlieten hun nest.
Nu beginnen ze voor de zekerheid extra vroeg. Dan kunnen ze ook negen van de tien takken laten vallen. Tijd zat. Het zal ze best lukken het nestje op tijd ingericht te hebben. Ik denk ineens aan de mogelijkheid een jonge kauw te temmen. Kauwboy, kent u die kinderfilm? Mooi, maar droevig. Nederlandse kinderfilms zijn meestal of slecht of hartverscheurend.

De merels nestelen ook al. Ze wroeten in het gazon en vliegen weg met snavels vol mos.

(Natuurdagboek Trouw 21 feb. 2014)