Voorzichtig liepen we langs de duinvallei. Bloemgewijs is het één van de mooiste duinvalleien van Schiermonnikoog, Nederland, Europa. Er groeien rondbladig en klein wintergroen, minstens vier orchideeënsoorten, parnassia, stofzaad, vleugeltjesbloem en nog veel meer. Echt zo’n zeldzame plek, waar je niet zomaar overheen gaat stampen. Er ligt een zandpad dwars doorheen. Dat ligt er al jaren. Vroeger tussen hekken, maar in het kader van de openstelling zijn die al lang weggehaald. Openstelling is het toverwoord in het natuurbeheer. Bijna alle natuurgebieden zijn opengesteld, tot de kwetsbaarste parels aan toe. De openstelling van zulke parels ging hand in hand met een krimp van het ook al zo vaak genoemde draagvlak. Geen wonder, wie doneert voor natuurbescherming, doneert niet voor picknickplaatsen.

Ineens kwam over het pad een huifkar aanhobbelen, met een vrolijk gezelschap erin en met het logo van Natuurmonumenten erop. Een groep ruiters van de manege wilde de kar inhalen en toog er met een boog omheen, dwars door de orchideeën. De huifkar stopte. Een kleurig gezelschap van een stuk of vijftien toeristen verspreidde zich over de bloemen en zette zich in een kring om te picknicken. Geen van de aanwezigen leek zich bewust van de botanische weelde die vertrapt werd, niemand bukte zich naar een ontdekte zeldzaamheid.

Ik schudde mijn hoofd over deze interpretatie van natuurbeheer. Eén van mijn metgezellen zei: “maar je kunt toch niet alles afsluiten?”

Nee, dat zou niet goed zijn en hoeft ook niet. Duinpannen zat om te pciknicken. De picknickbanken zijn legio. Maar één van de waardevolste valleitjes des lands zou je toch moeten kunnen vrijwaren van colonnes ruiters, huifkarren en picknickende gezelschappen?

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 18 juli 2014)