Op sneeuw hebben ze een goede schutkleur, de soepganzen die ten oosten van de stad Groningen in het wild weten te overleven. Ze zijn wit, waarmee ze zich onderscheiden van hun voorouders de grauwe gans. Grauwe ganzen zijn grijsbruin met een opmerkelijk contrast tussen licht- en donkergrijze delen; de kwalificatie ’grauwe’ dekt de lading niet. Boerenganzen hebben überhaupt geen kleur, behalve hun oranje snavel en poten. Maar sommige hebben nog, of weer een wild kleurtje opgedaan. Waarschijnlijk hebben die een gemengd ouder of grootouderpaar van grauwe en boerengans. Zulke hybride ganzen worden park- of soepganzen genoemd.

De witte boerenganzen op de foto maken deel uit van een van de groepen die afstamt van de menagerie van een boerderij die ruim voordat ik in de buurt kwam wonen gesloopt is. Een paar seringen herinneren nog aan het erf, en die ganzen zijn kennelijk achtergebleven en hebben zich verwilderd.

Er is een smal wandelpaadje dat meestal schuilgaat onder water, koeienvlaaien en ganzenpoep. De witte ganzen staan vaak op dat paadjes te dutten of uit te buiken als ze hun hangbuik vol hebben gegraasd. Er liggen veren en keutels, want ze plukken en poetsen zich en poepen elke paar minuten een keutel uit.

Ik wacht soms even op andere wandelaars, om hen te zien aarzelen, en soms zelfs terugdeinzen of gillend wegvluchten, wanneer een gans zijn hals strekt en nijdig blaast. De mensen lijken minder angst te voelen voor de runderen die er zoals in elk natuurgebied worden gehouden. Een zwaai met zo’n koeienkop kan nochtans onbedoeld een fikse opdoffer geven, terwijl die ganzen geen partij zijn voor een minstens twintig keer zo zware en grote mens.

Ganzen hebben net als zwanen een berucht imago als agressor, en dat moeten we zo houden, al was het maar om de arrogantie van de kroon de schepping in te tomen, als zo’n gans de aanval en een wandelaar de aftocht blaast.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 24 januari ’24)