Als de natuur in Nederland ergens vrij spel heeft, is het wel de oostpunt van Schiermonnikoog. ‘Punt’ klinkt klein maar in dit geval is dat het halve eiland. Voorbij paal 10 zijn er nauwelijks paden en moet je je over het strand of door de kwelder begeven, een lange, soms zware tocht. Ik kom mijn hele leven al vaak op Schiermonnikoog, en mijn vader bracht er in de jaren dertig reeds vakanties door. Toen hield het eiland op bij paal 16.6, tien kilometer ten oosten van het huidige strandpaviljoen. Intussen is er vierenhalve kilometer bijgekomen: een strandvlakte met geulen en jonge duinen, natte en droge, begroeide en kale delen. Op het verste punt, het eindpunt zeg maar, komen Waddenzee en Noordzee elkaar tegen. De vaak kolkende, soms verstilde zeewateren daar zijn het domein van zeehonden, zeevogels en zeevissen.

Als je daar na uren ploeteren verbrand of gezandstraald aankomt, is de beloning vergelijkbaar met het bereiken van een lastige bergtop. Het is altijd anders, niet alleen vanwege het seizoen en het weer, maar ook omdat het een veranderlijk landschap is. Al tientallen jaren reiken de slenken vanuit de Waddenzee tot op het Noordzeestrand. Al even lang denk ik: zou het eiland daar kunnen splitsen, zodat er een nieuw Rottumeroog ontstaat, terwijl het oude Rottumeroog in de Eems wegzakt?

Maar zo gauw splitst het eiland niet, integendeel, het groeit gestaag onder aangespoeld en aangewaaid zand. Waar ze het strand bereiken, stuiven en slibben slenken dicht. Onlangs werd er ineens paniek gezaaid: het eiland breekt in tweeën! Alle media namen het kritiekloos over. Ik dacht: dat zou mooi zijn, maar het gebeurt niet. Het leek of de mensen klaargestoomd moesten worden voor draconische ingrepen in het mooiste stukje Nederland.

Vervolgens werd het vier jaar oude plan om een diepe geul met leidingen aan te leggen weer van stal gehaald: dwars door de het strand, de kwelder en het wad, in de buurt van Willemsduin. Díe leidingen zouden het eiland wel in tweeën hakken, en hoe! Met wegen, hekken, baggervaartuigen, lampen en machines.

Er zijn minder vernietigende alternatieven, maar onze roergangers lijken gedreven te worden door haat tegen de natuur, en laten deze tegennatuurlijke kans niet liggen. Op 28 februari wordt waarschijnlijk besloten de oostpunt van Schiermonnikoog te vernietigen. Je kunt voor die tijd de petitie van vier jaar geleden weer ondertekenen: www.geenkabel.petities.nl.

(Natuurdagboek Trouw, woensdag 19 februari ’25)