De rietzangers zijn terug. Ze doen hun naam eer aan. Verborgen vanuit het riet klinkt hun krasserige lied. Ik vind het heel leuk om ze vanuit het oude, vergeelde riet hun baltsvluchtjes te zien maken. Ze fladderen omhoog en zeilen omlaag, almaar zingend en krassend. Ook blauwborstjes doen dat wel, grasmussen en andere vogels die zich doorgaans verscholen houden, en nu eens zichtbaar zijn voor het matige menselijke oog. Dit is deel 23 in mijn serie vogelgeluiden.

Volgende week voegen de kleine karekieten zich bij de rietzangers in het riet. Die krassen hun naam: ‘karrrekarrekietkiet!’ Dat kan uren doorgaan, ook ’s nachts. Als het krassige geluid wordt onderbroken voor wat heldere klanken, is er een rietzanger aan het woord. Met een beetje geduld zie je zo’n beestje wel aan een halm hangen. De witte oogstreep contrasteert sterk met zijn donkere kruin. Een kleine karekiet is helemaal bruin, die heeft geen zwartwit koppatroon.

Er bestaat ook een grote karekiet. Dat is een grotere versie van de kleine, die eveneens ‘karrrekarrekietkiet!’ zingt, maar dan veel lager en luider. Grote karekieten hebben oud riet nodig dat in het water staat. In Duitsland, Frankrijk, Polen en andere landen is het een algemene soort, maar in het toch zo natte Nederland is het gelukt ze bijna uit te roeien. Alleen in een paar grote moerasgebieden met overjarige rietvelden maak je nog kans.

De rietzanger heeft een neef die graag verwarring sticht: de bosrietzanger. Die zingt een nog afwisselender en chaotischer lied, vol imitaties. Ook deze soort zit vaak in riet, als daar wilgen en andere boompjes staan. Andere ruige vegetaties zijn ook goed. En het hoeft geen nat riet te zijn. Bosrietzangers komen pas in mei terug uit Afrika, ze zijn een van de laatste. Een bosrietzanger kan na zonsondergang en voor zonsopkomst al een solo laten horen die een hele symfonie van Mahler lijkt te willen zingen.

Vanuit het riet kunnen ook nog de korte, swingende strofen van een rietgors klinken, en die laat zich veel gemakkelijker zien dan de andere rietvogels. Hij lijkt op een mus met een zwarte kop.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 17 april ’25)