De eerste keer dat ik Cetti’s zangers zag en vooral hoorde, was op Mallorca. Ik stond om vijf uur op, sloop weg om vrouw en dochter niet te wekken, en toog naar een moerasgebied, waar de vogels reeds voor zonsopgang een enorm kabaal maakten.

De zangers zongen een rock-‘n-roll-riedel die me deed denken aan die van de rietgors, maar dan veel luider. Ongelofelijk hoe die vogeltjes tekeer gingen. Ze verstopten zich in de wilgen die in het riet groeiden. Cetti’s zangers zien er onopvallend uit: kleine bruine vogels. Ze lijken op kleine karekieten, eveneens onopvallende rietvogels die geen moment hun snavel houden. Niet alleen mensen overschreeuwen hun onopvallendheid met een grote bek.

Cetti’s zangers ‘kruipen als muizen door het riet’, noteert Thomas van der Es in tijdschrift De Levende Natuur. Van der Es is boswachter op Texel, waar hij ze overal hoort. Een paar jaar geleden waren ze er nog niet. Cetti’s zangers waren zuidelijke vogels, maar zijn vanuit Frankrijk noordwaarts opgerukt. Eerst was er een tijdelijke piek in de jaren zeventig, die als een flexibel front weer wegebde. Maar nu zijn ze er met enkele duizenden. Via hun vooruitgeschoven post in de Biesbosch, waar Van der Es eerder boswachter was, en waar het algauw wemelde van de Cetti’s zangers, hebben ze Nederland gekoloniseerd, tot Texel en Vlieland toe.

Op de site van Vogelbescherming en in veel vogelboeken staat dat Cetti’s zangers ‘cet-ti!’ zingen, met de klemtoon op cèt. Ik heb dat er nooit in gehoord en mijn collega bij De Levende Natuur Rob Buiter wist dat de zanger is genoemd naar de Italiaanse natuuronderzoeker Francesco Cetti. Het zou kunnen dat van deze achttiende-eeuwse natuurvorser annex priester ontdekt wordt dat hij zich in strijd met de woke-normen heeft gedragen. Dan mag de vogel misschien toch zijn naam houden, zolang we het misverstand handhaven, dat cèt-ti naar zijn zang verwijst.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 26 januari ’24)