Het is koud in Zweden en in onze nieuwe tuin kwamen achtereenvolgens goudhaantjes, vuurgoudhaantjes, kepen, sijzen en barmsijzen op bezoek. Of dat met de Zweedse kou te maken heeft, kan ik niet bewijzen, maar een causaal verband ligt voor de hand.

Als het voedsel in Scandinavië wegens vorst of slechte zaadval onbereikbaar wordt of opraakt, taaien hongerige vogels af naar het zuiden. Het kan zijn dat er nu meer noordelijke vogels te gast zijn dan in voorgaande winters. Er worden ook pestvogels en kruisbekken gezien; beide soorten kunnen wijzen op ongastvrije toestanden in het noorden.

De goudhaantjes en vuurgoudhaantjes vinden hoog in de bomen nog insecten. De kepen, sijzen en barmsijzen vinden hoog in de bomen nog zaden. Ze hoeven zich nog niet tot menselijk niveau te verlagen en zich aan de voedertafels te scharen. Maar als de koek in de boomtoppen opraakt, zullen ze aan de grond komen te zitten en kunnen wij ze door ons venster bewonderen.

We wonen daar nog niet, maar zijn alvast begonnen met het voor vogels onweerstaanbaar maken van de tuin. Veel kennissen begrijpen dat niet: je gaat toch eerst de woonkamer opknappen? Nee, want het duurt een tijd voordat kleine boompjes groot zijn. We haalden een paar exotische coniferen weg en plantten een walnoot, een appel, een peer en een pruim.

Van meidoorn, sleedoorn, jasmijn, Gelderse roos en hazelaar willen we een haag planten. Om kosten te besparen mikken we voor de vuilboom, lijsterbes en vlier op spontane vestigingen. De spreeuwen zijn er al; ze hoeven alleen de pitten maar uit te poepen.

Maar terug naar de Zweedse kou. Als die doorzet kunnen we allerlei gevederde bezoekers verwachten: houtduiven, gaaien, buizerds. Vorige week werden er overal groepen kraanvogels gezien en gehoord. Maar helaas niet door mij.

De barmsijzen zag ik wel, maar of het grote of kleine barmsijzen waren, kon ik niet zien. Misschien wel allebei.

(Natuurdagboek Trouw, donderdag 23 november ’23)