November is de tijd van harde buien en lage zon die onder zware wolken fel door de schoon gewassen lucht priemt. Tegenover de zon kunnen regenbogen verschijnen. De zon is langer onder dan op en hoewel het nog niet vriest, zoeken veel insecten een veilig heenkomen voor de winter.

Als ik in de tuin wroet, kom ik lieveheersbeestjes tegen die zich verstopt hadden. Ook kom ik andere rood-met-zwarte insecten tegen: vuurwantsen.

In de zomer zag ik die veel meer. Soms kleurden ze boomstronken, stoeptegels of zandplekken rood met hun talrijke aanwezigheid. Altijd sjouwde een aanzienlijk deel van de meute rond met aan elkaar geklikte achterwerken. Ze paren terwijl het voedsel zoeken gewoon doorgaat; vuurwantsen gebruiken hun tijd efficiënt!

De laatste jaren hebben vuurwantsen ons land voortvarend gekoloniseerd. Nog maar enkele jaren geleden kwamen ze op slechts een paar plekken voor. Ik zag ze alleen in Zuid-Europa. Maar dankzij de CO2-uitstoot rukten de etende minnaars op en nu zijn ze algemeen in het hele land. Afgelopen zomer kreeg ik een stuk of vijf meldingen van verraste lezers. Zij vroegen zich niet alleen af wat voor mooie diertjes ze in hun tuin aantroffen, maar ook of die gevaarlijk dan wel schadelijk waren.

Ik zou ze niet knijpen, dan weet je maar nooit wat ze doen. Dat geldt overigens voor alle dieren, mensen incluis. Als u vuurwantsen knijpt, kunnen ze een vies luchtje verspreiden dat aan uw vingers blijft hangen. Verder kunnen ze geen kwaad. Ze bijten niet, ze steken niet, ze eten uw voorraden, kleren en boeken niet op, ze komen niet eens in huis. Vuurwantsen eten dierlijk afval maar vooral vegetarische kost. Ze slaan plantaardige gifstoffen op, en hun felle rood waarschuwt vogels dat zij ze niet moeten eten.

De door mijn gewroet verstoorde lieveheersbeestjes en vuurwantsen dek ik altijd weer toe met wat mos, terwijl ik ze een verkwikkende winterslaap wens.

(Natuurdagboek Trouw, maandag 13 november ’23)