“Liet ik een groep toeristen de Vlindertuin in Zuidwolde zien”, vertelt natuurgids Joop Verburg, “kwam er bij het bijenhotel ineens een insect aanvliegen met wat een blaadje leek. Toen zag ik dat het geen blaadje was, maar een rups. Het beest trok de rups achteruit een holle bamboestengel in. Ik had het fototoestel bij de hand en kreeg de tijd voor een paar plaatjes. Het was weer zo’n leuke, onverwachte belevenis, zoals je in de natuur vaker meemaakt.”

Verburg zocht op websites en in boeken. “Het blijkt het een zeldzaam beest te zijn: een behangerswesp.” Dat zijn wespen die niet in grote volken leven, maar op zichzelf, en die hun nestje bouwen van blaadjes. Dus had het evengoed een blaadje kunnen zijn, waarmee de wesp kwam aanvliegen. Maar het was een rups – voedsel voor jonge behangerswespjes.

In een gat in dood hout richt de wesp haar nestje in, met broedcellen die ze maakt van reepjes uitgekauwd en samengeperst blad. Rozenblad en prunusblad hebben haar voorkeur. De wesp legt eitjes op de rupsen, die niet worden doodgestoken, maar verlamd met een paar wespensteekjes. Vers vlees. Behangerswespen hebben een angel.

Behangerswespen komen weinig voor, en dan nog vooral in Zuid-Nederland. In het Drenthse Zuidwolde is de soort helemaal bijzonder. “Het nest wordt al belaagd door goudwespen”, vertelt Verburg. Die willen eitjes leggen op de larven van de behangerswesp.

Van behangerswespen is bekend dat ze kleine rupsjes vangen. In een laboratorium-experiment namen behangerswespen zonder protest genoegen met larfjes van rijstmotjes. Maar de rups die Verburg zag, was geen kleine jongen. “En die wist de wesp ook nog om hoog te vliegen naar de nestingang!” aldus de natuurgids.

(Natuurdagboek Trouw maandag 14 juli 2014)