Pinksterbloemen zijn zo mooi. Jammer dat de weilanden er niet meer lila van kleuren, zoals in de tijd voor kunst- en drijfmest. Terwijl ze makkelijk zat zijn. Langs sloten en in bermen bloeien ze nog wel massaal. Een lila sluier, in het tegenlicht van een avondzonnetje…

Ik weet iemand te wonen die graag tuiniert. Iemand die wars is van grindtegels en boeddhabeelden en tuinlampjes en andere kitsch, maar die wel tuiniert volgens het motto: nooit strak genoeg. Vorige week zag ik hem zijn gazon bemesten. De ene hand witte korrels na de andere zwiepte erover. Langs het gazon, onder de haag, maken hondsdraf, kleefkruid en andere onkruiden handig gebruik van het strooigoed. Dat hoort niet, en dus moet meneer de tuinier er met een angstaanjagend apparaat round-up op spuiten.

Ook moet meneer vaak maaien, want zijn gras groeit veel sneller dan onbemest gras. Ik sprak eens een boer die een intenstief veebedrijf had overgenomen. Om erkend te worden als weidevogelboer, mocht hij pas laat maaien. Op de van mest doordrenkte grond stond het gras begin mei al ruim een meter hoog.

Mijn gras is onbemest. Daarom groeien er behalve mosjes ook bloemen. Ik maai het niet, dat doen de cavia’s voor me. Zij grazen selectief. De pinksterbloemen en brunels omzeilen ze secuur. Het resultaat mag er wezen, een fris, kort grasveldje met oogstrelend, in de zon glanzend mos, waaruit een lila waas op dunne groene stengels opkomt. De hele dag, ook nu tijdens het schrijven, heb ik er zicht op. Straks bloeien ze uit en komt er brunel.

Het scheelt me mest, tijd, geld, strooi- en maaiwerk en het levert een bloemrijk gazon op. Weg met mest!

(Natuurdagboek Trouw 17 april 2014)