Koos Dijksterhuis

Het mist, het is windstil, het vriest, dus dat betekent ijzel. De maan is nieuw, maar achter het huisje is het niet eens zo donker. Er ligt een dik pak sneeuw en de houtsingel is gecoat met berijpte sneeuw. Een goudplevier fluit, ganzen gakken, dan is het stil. Tjonge, wat is het stil. Er razen geen F-16’s over, er gieren geen trekkkers over het land, er jakkert geen taxi door de polder, er joelen geen Tox Bar-gangers, er dreunt geen garnalenkotter op zee. Zee! Ja, ik hoor de zee, een achtergrondruis die de stilte benadrukt. Zoals de vage lichtbundel van de vuurtoren de nacht benadrukt, als hij de boomtoppen streelt. …

Lees Meer Lees Meer

Van paal 10 op het Oosterstrand van Schiermonnikoog volgen we het Waterstaatpad. Dat ligt halverwege de helling van de stuifdijk, die ooit werd gestort ter bescherming van de kwelder en die zich met de jaren gesetteld heeft als een heuse duinenrij. Vanaf het pad overzien we de kwelder tot de Kobbeduinen. …

Lees Meer Lees Meer

Eén windstille winterdag werd ons gegund op Schiermonnikoog. We zijn nog niet in huis, of geklater op het dak verraadt neerslag. De volgende dag wordt felle zon afgewisseld door nog fellere buien. Stormachtig voortgedreven, loodgrijze wolken striemen het eiland met horizontale hagel en sneeuw. We tornen tegen de noordwestenwind in naar het strand. De zee wordt het strand opgezweept. Waar gisteren schelpen lagen, schuimt nu het water. Daarachter is de branding furieus. …

Lees Meer Lees Meer

Het waait niet op het strand van Schiermonnikoog. Dat is zeldzaam, zeker in december. Als de wind had gewaaid, had hij uit het oosten gewaaid. Dat heeft hij ook dagen gedaan. Er zijn verse schelpen aangespoeld. De oostenwind duwt de zee van het strand. Maar water stroomt waar het niet gaan kan, het vloeit onderlangs terug, over de bodem en sleurt dode schelpen mee. En zouden die in westenwind onderstuiven, de oostenwind houdt ze juist schoon. Er hebben zich blinkende ijskristallen op afgezet. Het strand is wit, tegen duintjes liggen bergen sneeuw, de binnenzeeën zijn gestold. Het ijs veert als we erover lopen. …

Lees Meer Lees Meer

In het besneeuwde en berijpte bos op Schiermonnikoog klinkt de alarmroep van een winterkoning. Als een winterkoning alarm wil slaan, zou hij beter kunnen zingen. Winterkoningzang wordt altijd vergeleken met een wekker. Het doet het vogeltje geen eer aan. Hij laat weliswaar een wekkertje rinkelen, maar zingt veel meer dan dat. Zijn alarmroep echter is een armzalig aftreksel, een nerveus gerikketik. …

Lees Meer Lees Meer

Begin april horen Brabanders, midden april Flevolanders, eind april Groningers de eerste zwartkopjes. Die zingen een beetje merel-achtig, maar sneller. Ze zingen vanuit dicht gebladerte, zwartkoppen leven verscholen en vallen ook qua verenkleed niet op. Afgezien van hun gitzwarte (m) of roestbruine (v) alpinopet zijn ze grauw en klein. …

Lees Meer Lees Meer

Het Midwolderbos in Oost-Groningen strekt zich lang en smal uit achter de Ennemaborgh in Midwolda. Of beter: voor dat steenhuis. De huidige voorkant van de borg was oorspronkelijk de achterkant. Vanuit de huidige achterkant kon je over de kaarsrechte oprijlaan het bezoek van verre zien naderen. Bezoek dat er toe deed arriveerde per koets over dat eindeloze pad door het landgoed en kreeg de indruk dat dit wel een immens terrein was. De bewoners moesten dus wel puissant rijk zijn. Dat het bos slechts een paar honderd meter breed was, konden ze door de bomen niet zien. Het landgoed is ruim drie kilometer lang, zelfs over het kaarsrechte fietspad erlangs is het eind niet te zien. Maar goed ook, want daar raast de A-7. …

Lees Meer Lees Meer

Er zijn waterspreeuwen in Nederland. Ik werd er twee weken geleden op geattendeerd door Rob Buiter, u vast wel bekend als auteur op deze Groene pagina’s, en anders wel van Vroege Vogels. Rob mailde een berichtje over ‘de waterspreeuwen’. Op de vogelaarsites gonsde het al rond: waterspreeuwen in de duinen bij Haarlem. …

Lees Meer Lees Meer

Er kwamen geschrokken reacties op mijn kritiek op Natuurmonumenten. Dat Natuurmonumenten bossen kapt, mailcampagnes voert tot behoud van natuurbeschermingsgeld, maar het geld steekt in picknickbanken, pannekoekenhuizen en speeltuinen, dat mag niet gemeld worden. Het gaat om het principe en Natuurmonumenten is in principe goed. Zeker, ik ben blij met Natuurmonumenten, de organisatie heeft veel natuur veiliggesteld en heeft goede en inspirerende medewerkers. Daarbij is het tekenend voor ’s lands kortzichtigheid dat natuur altijd sluitpost is van de begroting. Natuur kan heel goed zonder mensen, maar mensen kunnen niet zonder natuur. …

Lees Meer Lees Meer

De achtertuin van het huis van mijn kindertijd was diep. Het achterste deel lag in de schaduw van hoge coniferen. Ervoor lag een bassin met onheilspellend zwart water, waarvan ik zeker wist dat er een diepe put onder schuilging. Er dreven takjes in met de vlezige, onscherpe naalden van de coniferen, groen en bruin. Die taxussen, taxi voor latinisten, groeiden langzaam, maar gestaag. Ze leverden genoeg takken voor de jaarlijkse kerstversiering. Er werd een schuur voor gebouwd, waar ze steeds hoger bovenuit staken. …

Lees Meer Lees Meer