Er zijn waterspreeuwen in Nederland. Ik werd er twee weken geleden op geattendeerd door Rob Buiter, u vast wel bekend als auteur op deze Groene pagina’s, en anders wel van Vroege Vogels. Rob mailde een berichtje over ‘de waterspreeuwen’. Op de vogelaarsites gonsde het al rond: waterspreeuwen in de duinen bij Haarlem.

Ik logeer een weekend in Haarlem, Rob woont vlakbij Haarlem en de voorspelde ijzel en natte sneeuw blijven uit. Rob wil die waterspreeuwen wel even laten zien, al geven waarnemingen van twee weken geleden geen garantie voor het heden. Maar dat geeft niks, die vogels zijn een goed excuus voor een mooi uitstapje door de duinen. Onze fietsbanden knerpen in de zonbeschenen sneeuw. Damherten stappen tussen de bomen door, een volgens Rob zeer gebruikelijk schouwspel. Even later hipt een eekhoorn het pad over. Boven ons roept een boomklever, verderop een specht, in een plas dobberen eenden. Water genoeg in de waterleidingduinen en het stroomt snel. Ideaal voor waterspreeuwen – vogels van bergbeken.

In bergbeken zitten ze op glibberige stenen, telkens onder water duikend. In helder bergbeekwater kun je zien dat ze onder water vliegen, als pinguïns. Bij een kanaaltje staan twee lieden met grote camera’s. Daar is iets te zien. Een waterspreeuw! Hij slaat een visje lens op de kade. Hij lijkt met dat korte staartje een flinke winterkoning. Zijn witte borst valt weg tegen de sneeuw, maar zijn kont is donkerbruin, niet rossig zoals ik me herinner. Die zwartbuiken leven noordelijker. Deze vogel nadert ons tot vier meter. Hij komt waarschijnlijk uit Scandinavië, net als zijn soortgenoot een kanaal verderop. Twee waterspreeuwen. Zouden ze samen uit Scandinavië zijn komen vliegen?