Onder de babyzeehondjes die in Pieterburen worden vertroeteld, zijn steeds meer grijze zeehonden. Dat zijn ’s lands grootste zoogdieren. Ze hebben een bek vol tanden waarmee ze bruinvissen aan stukken scheuren. Bruinvissen zijn dolfijnen.

Grijze zeehonden zijn als baby wit. Na een paar maanden verliezen ze hun vacht en blijkt hun huid grijs. Maar heel soms komt er geen grijze, maar een zwarte huid aan het licht. Dan is het een melanistische grijze zeehond. Melano betekent zwarte, zoals albino witte betekent en melanisme is de tegenhanger van albinisme.

Laatst was er zo’n zwarte zeehond in Pieterburen. Ik las het in twee regionale kranten. Die hadden zo te lezen allebei het persbericht overgeschreven, of de een had het bericht van de ander overgenomen. Hoewel de ouders van het zwarte zeehondje best nog in leven zouden kunnen zijn, is zo’n dier zonder hen zieliger af. Er worden soms zeehondjes opgevangen, wier moeder vervolgens radeloos naar haar kind zoekt. Volgens beide kranten is “het diertje samen met een groot aantal pups tijdens de winterstormen verweest geraakt”. Misschien gebruikt de pers-attaché van de zeehondencrèche die t om te controleren hoe letterlijk het persbericht wordt geplaatst.

De zeehondencrèche in Pieterburen is altijd goede maatjes geweest met zeevissers. Die geven wel eens een partij maatjes voor de zeehonden. Voor vissen op zee kunt u de Nescio huren, een omgebouwde kotter uit de jaren twintig. De zeehondencrèche gebruikt het schip soms voor zeehondenpromotie en ik vermoed dat er op de Nescio wel eens opgelapte zeehonden naar zee zijn vervoerd.

Misschien heet het schip Nescio, omdat de schrijver wel eens op zee viste. In een zeer kort verhaal van A.L. Snijders lees ik dat Nescio in 1908 een brief aan zijn vrouw schreef uit Zeeland, waar hij op zee viste. Onderweg deden ze nog even een zandplaat aan om een jong zeehondje dood te schoppen. Dat leverde een rijksdaalder premie op, uitbetaald door het rijk.

(Natuurdagboek Trouw maandag 13 feb. 2017)