In mijn huis is een huisje. Het bevindt zich in de woonkamer, onder de plint. Het is de thuisbasis van een huisspin. Een huisspin is zo’n grote, harige spin die ’s avonds door de kamer kan rennen, of die precies boven uw bed aan het plafond verschijnt. De huisspin boven het bed is voor menigeen wat de man onder het bed is voor een kind.

Toch valt een huisspin niet zomaar van het plafond op u, laat staan dat zo’n spin het op u gemunt heeft. U bent duizenden malen sterker dan zo’n spin, die zelfs nauwelijks in staat is uw huid door te bijten. De kaakjes van een huisspin zijn berekend op kleinere prooien.

Een huisspin is één van de vele trechterspinnen. Trechterspinnen weven geen fraai, wielvormig web, zoals wielwebspinnen. Trechterspinnen spinnen een trechtervormig web, met een slordig afgewerkte buitenkant. Daar kunnen toevallige passanten tegenaan lopen. De huisspin zit roerloos in haar tunneltje en als ze merkt dat er een insect komt buurten, schiet ze zo snel toe dat het voor ons niet te volgen is. Wij mensen mogen dan de kroon op de schepping zijn, vergeleken met veel andere dieren zijn we visueel gehandicapt.

De spin bijt haar prooi en draagt hem of haar mee naar binnen waar ze er lekker een tijdje op kan sabbelen. Zo ruimt zij in mijn kamer mieren op en zilvervisjes en misschien ook wel trilspinnen. Ik stofzuig met een boog om het nest heen, want ik dood liever niet en vind die opruimwoede ruimschoots opwegen tegen het shockeffect van de rondrennende spin, dat slechts zelden optreedt. Zo’n spin moet wel uitgehongerd zijn wil ze op jacht gaan. Vaker is zo’n renner een mannetje dat maar aan één ding denkt. Hij zoekt een vrouwtje en riskeert bij haar trechternest een vijandige overname. Hoewel huisspinvrouwtjes voor spinnen best manvriendelijk zijn. Soms verdraagt ze haar minnaar dagenlang in haar nest, zonder hem op te eten.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 10 feb. 2017)