In deze tijd van het jaar bereikt het aantal atalanta’s een hoogtepunt. Atalanta’s lijken nog niet ernstig te lijden onder de kaalslag door verharding en vergif die ons land teistert. Waar nog bloemen bloeien en brandnetels groeien, verdringen de prachtige vlinders zich.

Bij mij in de tuin bloeien drie vlinderstruiken en enkele koninginnenkruiden. Beide zijn zeer in trek bij atalanta’s. Ook op de laatste bloemen van de wilde kamperfoelie en de eerste van de klimop strijken ze neer. Drank genoeg! Naast mijn huis laat ik brandnetels staan, zodat atalanta’s een plek hebben om eitjes af te zetten.

Atalanta’s komen ieder jaar vanuit Zuid-Europa naar Nederland gefladderd. Daardoor is hun aanwezigheid wat minder afhankelijk van het binnenlandse bloemenaanbod. Ze planten zich hier wel voort. Na hun aankomst storten ze zich op bloemrijke velden, bermen en tuinen, om nectar te tanken. Intussen worden die velden en bermen gemaaid en verdringen de vlinders zich om de bloemen die nog over zijn. In mijn tuin barst het ervan.

De vlinders zijn zwart met wit en oranjerood. Dat oranjerode knalt eruit. Atalanta’s zitten vaak een tijdje stil in de zon, met gespreide vleugels, en zijn niet zo schuw. Je kunt de fotogenieke insecten gemakkelijk op de plaat krijgen. Ze rusten op de stoep, op het zand of op een muur. Ze slobberen nectar uit een bloem, sappen uit een gescheurde boombast, vocht uit rottend fruit of zelfs uit een hondendrol.

Een zo mooie vlinder op een drol of een door en door verrotte appel heeft iets ongerijmds, iets ongepasts haast. Maar ja, smaken verschillen, zoals Gregor Samsa pijnlijk ontdekte nadat Kafka hem in een insect had veranderd.

Ik zal zoals elk jaar weer tot ver in de herfst genieten van atalanta’s in mijn tuin, mede dankzij de bloeiende klimop. In november zoeken sommige een schuilplaats voor de winter. De meeste trekken weer weg, een onzeker einde tegemoet.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 4 september ’20)