Ondanks de barre weersvoorspellingen scheen de zon zondagmiddag. Wij togen naar buiten voor een ommetje. We probeerden een doorgang te vinden uit de woonwijk, maar stuitten steeds op een vaart. Zo leerden we een deel van de wijk kennen, waar we nooit hadden gelopen, met watertjes, perkjes en bruggetjes.

Er waren nogal wat bessen (over)rijp: liguster, sneeuwbes, kardinaalsmuts en diverse andere. Koolmezen, pimpelmezen en roodborstjes kwetterden ons toe. Een groep wilde eenden zat zich voor een voordeur te poetsen. Die worden vast vanuit die deur gevoerd.

Eindelijk bereikten we een doorgaand fietspad, waarlangs om de meter een blikje of flesje lag. We namen ze mee en kwamen bepakt en bezakt bij een prullenbak. Papier hier, zeiden lollige prullenbakken soms, in de tijd dat schillen en dozen het probleem waren. Ik stik in het blik, zouden ze nu kunnen zeggen.

Wij bereikten de dijk langs het Eemskanaal, de route voor zeeschepen. Juist daar barstte de hel los. We zagen de wolk al een tijdje naderen. Bijna horizontaal striemden de vlagen voorbij, en we scholen even achter een schutting, maar soms zwiepte de wind alle kanten op en kwam de koude douche ook van opzij. Er bestaan luxe massagedouches met meerdere koppen waaruit het water horizontaal van alle kanten tegen je aan kletst. Dat hadden wij gratis, maar wel met kleren aan en tamelijk koud.

We volgden de dijk tot Ruischerbrug en vonden mosterd, kamille en verwilderde goudsbloemen in bloei. Aan de overkant van het brede, diepe kanaal zagen we de bomen op het mysterieuze terrein waar je niet mag komen. Er staan borden met doodshoofden en in drijfzand zinkende drenkelingen. Er leven vast bijzondere dieren.

We liepen terug door een plantsoen en konden onze voorraad blik en plastic aanvullen. Bij de vijver hier zag ik vorige week een ijsvogel. Nu niet, nu zagen we twee bolletjes overvliegen, met lange staarten: staartmezen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 18 december ’19)