Sinds oktober schiet ik elke dag en nacht een eindje omhoog van schrik door een daverende knal, waarna gesnater van eenden en geklapwiek van duiven klinkt. Gisteren heb ik rond mijn huis vuurwerkresten opgeruimd. Dat waren vooral kartonnen hulzen van zware, en plastic snippers van lichte knallen. De plastic restanten zijn in de meerderheid. Al een paar jaar ruim ik langwerpige dingen op, van verwrongen, mosgroen plastic. Sinds vorig jaar zijn daar grijze plastic doppen bijgekomen, die voor de knal als twee Maagdenburger halve bollen aan elkaar zitten, met een lont eraan.

Tijdens een wandeling ten oosten van Groningen klonken bij Noorddijk zulke harde knallen, dat ik even dacht aan carbid-bommen. Maar het waren rotjes. Na elke knal verspreidden zich twee wolken: een grijze rookwolk en een wolk ganzen of roeken.

Ik raapte ook nu de vuurwerkresten op, en had weldra mijn handen vol. Gelukkig kun je in de natuur gemakkelijk plastic tasjes vinden, en ik vulde mijn modderige tas. Een prullenbak passeerde ik pas toen ik de stadsrand weer bereikte. Maar die prullenbak bleek te zijn opgeblazen door een zware knaller; het vuilnis slingerde eromheen. Ook de tweede vuilnisbak was ontploft en opengescheurd. Ik nam de troep dus maar mee, om thuis weg te gooien.

Ik kwam een groep knullen tegen die rotjes afstaken en Maagdenburger halve bolletjes lieten knetteren. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar slikte mijn commentaar in. Wat moest ik zeggen? Zouden jullie dat nou wel doen, jongens? Of: ruimen jullie de troep wel op straks, of zal ik dat voor jullie doen? Om boven het geknal uit te komen, moest ik hoe dan ook roepen en dat zou vast boos klinken. Ik denk niet dat welke opmerking ook het gewenste effect zou sorteren, dus zweeg ik laf.

Lawaai, luchtvervuiling en afval zijn niet mijn manier om feest te vieren. En de avond moet nog beginnen. Ik wens u een gelukkig nieuwjaar!

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 31 december ’19)