Wij Nederlanders trekken ’s zomers massaal met een tent naar Frankrijk, omdat wij als oermens achter ons voedsel aanreisden en ons kamp vaak verplaatsten, ons ’s avonds rond het kampvuur schaarden en elkaar hielpen. Dat betoogde psycholoog Mark van Vugt laatst in deze krant. Drieënhalf miljoen Nederlanders zijn deze weken goed voor 44 miljoen overnachtingen op een camping.

Het reizen zit in ons bloed, de camping in onze genen. Dat komt volgens Van Vugt doordat we daar dichter bij de natuur zijn, net als onze voorouders. We steken een elektrisch vuurtje in de barbecue en kluiven onze geroosterde bout. We helpen elkaar met de tent en passen op elkaars kinderen. Er zou zelfs een gen zijn, dat verband houdt met avonturisme en reislust.

Geinige theorie. Ik heb zelf veel gereisd, op afgelegen plekken gewoond en gekampeerd. Het liefst sluip ik de bossen in, om mijn tent in volstrekte afzondering op te zetten. Hoe minder mensen in de buurt, des te beter. Het is in Europa lastig zo’n plek te vinden.

Ik heb dus zeker de neiging de natuur in te trekken, een tent op te zetten en een vuurtje te stoken. Beetje wandelen, beetje zwemmen en mijn vakantie kan niet meer stuk. Het lijkt daarom aannemelijk dat ik genetisch beschouwd een nomadische oermens ben. Maar dan mis ik het eventuele allel dat het samenzijn promoot. Campings met straallantaarns, chemische toiletten, bierbuiken, gestruikel over scheerlijnen en gejoel mijd ik juist liever. Ik associeer de files op de péage en de miljoenen kampeerders meer met massavertier dan met “de aantrekkingskracht van de natuur”, zoals Van Vugt meent.

Massavertier, zoals op de festivals elk weekend, wordt vaak beoefend in een decor van natuur. Maar je moet er een ander gen voor hebben dan het terug-naar-de-natuurgen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 28 juli 2017)