De dichte haag waarin ik gisteravond sabelsprinkhanen zag en waar een boktor en een schorpioenvlieg zich terugtrokken voor de nacht, gonst vanmorgen van het leven. Leeft van het gegons, zou ik ook kunnen zeggen. Het leeft van de bijen, zweefvliegen en ander geleedpotig gedierte. Een meeldauwlieveheersbeestje schuift langs over een twijg.

Waar geleefd wordt, vallen doden en de natuur is helemaal een slagveld. Vooral insecten gaan massaal dood. Maar weinig insecten worden ouder dan één zomer. Ze laten als het even kan een erfenis na van eitjes, larven of poppen. In de loop van de zomer verschijnen er steeds meer insecten, die vervolgens ten prooi vallen aan bijvoorbeeld spinnen. Soms lijkt de wereld volledig bedekt met spinnewebben. Voor een insect is er geen doorkomen aan.

Ook nu komen de spinnen op gang. Ik zie een grote spin haar hol in schuiven. Haar hol is geweven, het is een tunnel achter een uitwaaierende voortent van web. Het is een trechterspin, maar er zijn tientallen soorten trechterspinnen, de grote harige huisspin is ook een trechterspin. Welke zou dit zijn? Voorzichtig steek ik mijn hoofd tussen de takken; ik probeer dichterbij te komen, zonder haar te laten schrikken. Ik wil trouwens ook geen draden in mijn gezicht krijgen. Ik zie dat ze twee donkere strepen op haar achterhoofd heeft en twee nog donkerder strepen op haar rug. Dwars op die rugstrepen staat een rij smalle witte priegellijntjes. In mijn spinnengids zie ik dat het de gewone doolhofspin is. Die probeert prooien in haar geweven val te lokken, met een paar hoge scheerlijnen waar vliegend gedierte tegenaan botst. Wie valt, belandt op de voortent, waarna de spin toesnelt en haar prooi meesleurt de trechterbuis in. Dat heeft deze doolhofspin blijkbaar net gedaan. Ze zit op een prooi en wat voor prooi: het is zo’n schorpioenvlieg! Misschien wel dezelfde die gisteravond in dit gebladerte ging slapen.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 27 juli 2017)