Uit de kijkhut in Zweden turen we gespannen, in de hoop op beren. Een massieve vogel fladdert naar een boomtop. Het is een auerhoen, een soort wilde kalkoen, die je hier in april kunt zien baltsen, maar die verder moeilijk in het vizier te krijgen is. Hij kijkt waakzaam rond. Met zijn uitgestrekte hals en haaksnavel lijkt ie wel een gier.

Het wordt niet aardedonker, maar wel zo schemerig, dat je alleen door de verrekijker nog wat ziet. Mijn drie geliefden gaan dutten en ik ben de enige die nog staart. Ik droom weg en ga even liggen. Ik dommel wat en schrik wakker van muggengezoem. Half 3. Ik neem de wacht weer op me. De veelvraat van gisteren komt nogmaals, voor een knokig ontbijt van rauw vlees. Geen beer.

Om half 9 haalt de baas ons met zijn bootje. Hij checkt de geheugenkaart van de camera die hij in een boom heeft hangen. Daarop blijkt te zien dat er om kwart over twee een beer naar onze hut stond te kijken.

De beer was er, maar wij zagen hem niet.

Wel zagen we dat auerhoen. Hier in Midden-Zweden zijn auerhoenders vrij algemeen, net als de in Nederland bijna uitgestorven korhoenders. Ook daar zien we er een paar van. Op de Nederlandse Holterberg worden verse korhoenders uitgezet en die worden hier gevangen.

In april organiseert Wildlife Sweden auerhoen-excursies. De balts van auerhoenders is een spektakel. De enorme hanen gaan elkaar met gespreide staarten en gestrekte halzen te lijf, terwijl ze de raarste geluiden maken. Misschien ga ik in april wel terug om ze te zien. En misschien zie ik dan toch nog een beer.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 25 aug. 2016)