We zien lijsters, spechten, raven, bonte kraaien en een buizerd. Muggen enteren de van slaapplekken en chemisch toilet voorziene kijkhut, die drijft op een Zweeds bosmeer. We turen allevier gespannen naar de oever waar beren zouden kunnen verschijnen. De zon zakt achter de beboste heuvels en zet het meer in brand. We geven karakteristieke rotsen een naam, zoals “olifant” en “deur”. Zoon zegt ineens “ja achter de deur!” Een beer? Waarachtig, daar loopt een… nee het is een vos! De vos spiedt rond, huppelt dan weg tussen de bomen.

Weer slaat zoon alarm. Tot onze opwinding komt er uit het bos een veelvraat aangehold! Een veelvraat is een grote marterachtige, van ongeveer een meter lengte, met een fraai getekende vacht en een decimeters lange pluimstaart. Hij ziet er koddig uit, maar recht van voren blijkt zijn kop breed en massief te zijn. Hij heeft de koddigheid van een pitbull. Hij opent zijn muil, zijn ondertanden steken als dolken omhoog, hij ragt een karkas aan stukken en rent met een kluif lichtvoetig de heuvel op.

Weinig dieren hebben zulke sterke kaken als een veelvraat. Een veelvraat zou een grizzly de baas zijn, wordt verteld in indianenverhalen. Een veelvraat is trouwens geen vreetzak; zijn Engelse naam klinkt poëtischer: wolverine. Veelvraten leven in het hoge noorden, deze populatie is een zuidwaarts vooruitgeschoven post. Veelvraten zijn één van de moeilijkst in het oog te krijgen landzoogdieren van Europa, dus wij prijzen ons gelukkig. En ons geluk kan nog niet op. Weldra verschijnt langs de oever van rechts een tweede veelvraat, donkerder dan de eerste. Alweer rent hij. Wat zijn die beesten snel!

Zien wij nou nog een beer? Lees het morgen…

(Natuurdagboek Trouw woensdag 24 aug. 2016)