Op mijn achttiende had ik tijdelijk meer belangstelling voor de stad dan voor de ommelanden. Toch liet ik me door een vriend overhalen tot een winterweekend van de Vogelwerkgroep. Wij sliepen in een barak. De ramen stonden wijd open, het vroor en ik klappertandde in mijn te dunne slaapzak.

Na een ontbijt van havermout lieten wij ons voor de kar spannen van een onderzoekje naar meerkoetengedrag. We zouden “protocolleren”, en dat verzamelen van wetenschappelijke gegevens leek ons nuttiger dan recreatief rondvogelen. Bijkomend voordeel was dat we niet veel hoefden te fietsen, maar konden wandelen, waar we eindelijk warm van zouden worden.

Het kwam er echter op neer dat we onder dekking van een dijk zo lang mogelijk bewegingloos naar een groep meerkoeten moesten loeren en op gestencilde formulieren turven waarmee zij elke minuut bezigwaren: duiken, eten, dreigen, poetsen. Met die vier trefwoorden hadden we de essentie van de meerkoet wel te pakken, dacht ik. Echt warm kregen we het er niet van.

Later ging ik aan het water wonen en keek ik uit op de fluweelzwarte koetenkoppies. Ik zag de meerkoeten hun jonkies voeren en ik zag ze elkaar te lijf gaan. Meerkoeten staan bekend als vechtersbazen. Maar, zo lees ik in De Meerkoet van Remco Daalder, ze zijn niet agressiever dan duiven, ze vechten alleen open en bloot in plaats van verscholen in een boomkruin, en ze maken er een hels kabaal bij.

Daalders boek verscheen vorige week in dezelfde reeks als mijn boek over spreeuwen. Als ik mijn lezers even warm voor spreeuwen heb gemaakt als Daalder mij voor meerkoeten, zou dat geweldig zijn! Daalder beschrijft hoe vier koetenpaartjes vredig naast elkaar bestaan, ieder in zijn eigen territorium. Alleen toen er tijdens vorst slechts drie wakken openbleven, moesten twee paartjes een wak delen. Dagenlang zwommen ze in dreighouding rond, met laaggehouden, gestrekte hals, tot het ijs brak.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 23 aug. 2017)