Ben ik als Groninger eens in Overijssel, is de eerste de beste zijweg de Groningeresweg. Die wil ik beslist inlopen, peinzend over de straatnaam. Het is één Groninger, twee Groningers, en op Groningse wijze spreekt men van Groninger droge of liever nog van Grunneger dreuge worst. Ah natuurlijk: de weg naar de Groninger es.

Mijn geliefde is niet Grunnegs maar maakt geen bezwaar. Wij bereiken een loofbos. Er staan fluweelboleten in de berm en panteramanieten, familieleden van de vliegenzwam, maar dan grijsbruin met witte spikkels. Tijdens de natte julimaand kwam het zwammenseizoen op gang en er staan ook reeds ontbindende eekhoorntjesbroden en wit beschimmelde zwammen die onherkenbaar zijn. Maar de zwavelkopjes rond een dode stronk zijn in de kracht van hun leven.

Het bospad waarop we lopen mag met auto’s bereden worden. Omringd door bos passeren we een maïsveld. Het ligt enigszins op een glooiing. Zou dat de Groninger es zijn? Er staan meerdere bordjes die ons de toegang verbieden. De maïs wordt beter beschermd dan het bos.

Verderop begint echter een “kwetsbaar natuurgebied”, waar geen mensen in mogen. Dan maar de andere kant op, waar een heideveld ligt. Zwammen horen bij het verval van de herfst, maar het is nog zomer en er bloeit van alles. Ook de hei staat in bloei: er golft een paarse zee van struikhei. Zou die hei de Groninger es zijn?

Wij volgen de bosrand. Er strompelen mestkevers over het pad. Er liggen dan ook koeienvlaaien van de onvermijdelijke grote grazers, waarop strontvliegen zitten en één schorsvlieg. Die is groter en niet geel, maar zwart met roestbruine vleugelaanzetten. Schorsvliegen zitten vaak op een boom te zonnen. Ze leggen eitjes in koeienvlaaien, maar hun larven eten niet de mest, zoals de larven van strontvliegen. Schorsvliegenlarven eten andermans larven, die ze in de vlaai tegenkomen, zoals de maden van strontvliegen.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 24 aug. 2017)