Met de winter voor de deur komen vetbollen, pindaslingers en andere attributen van het zaaddonorschap in beeld. Onder seizoens-immigranten als vinken, mezen, roodborstjes, merels, pestvogels, goudhaantjes en andere noorderlingen vinden ze aftrek. Tuinvogels voeren is een oud gebruik. De godfather van de natuurbeschrijving Jac. Thijsse riep zijn lezers in 1906 al toe op, lees ik in Trouws bespreking van ’s mans onlangs gebundelde brieven. ‘…zorg voor water!’, schreef hij. ‘De vogels moeten kunnen drinken en baden.’ Al mogen vogels van veel vogelvrienden ’s winters niet in bad, vanwege vermeend bevriezingsgevaar. Dat verbod geldt gek genoeg niet voor eenden, meerkoeten en meeuwen. Thijsse waarschuwde voor iets anders: ‘Natuurlijk mag er nooit een kat in den tuin komen’.

Toen al waren katten de schrik van tuinvogels. Nu zijn er veel meer katten, ik dacht zo’n vier miljoen. Nog afgezien van de vrachtwagens vol eendagskuikens en kip die ze dagelijks naar binnen werken, jagen zij miljoenen tuinvogels de dood in. Sommige mensen noemen dat de natuur. Voor u nu een e-mail op poten typt, kan ik u geruststellen: uw kat doet zoiets niet, dat weet ik, maar andermans kat wel.

Ik had het vogelhuisje nog niet met zaadjes gevuld, of de vogels snelden toe. Ook andermans kat snelde toe en nam plaats boven het huisje. Die positie bleek minder succesvol dan gedacht, de kat was te zichtbaar. Hij sprong uit de boom en uit het zicht. Blijkbaar lag hij op de loer in de planten eronder, want even later zwiepten de planten en sprong kat weg met een roodborstje in zijn bek. Even strekte roodborst een vleugel, alsof hij nog even wilde zeggen: ‘bedankt voor de zaadjes, hè’.