In 1889 had Seattle geen gemeentelijke waterdienst. Private bedrijfjes haalden water uit meren, waarin riolen uitkwamen. Er waren cholera- en tyfus-uitbraken geweest. Seattle stond bekend als de ongezondste stad van de VS. In 1889 brandde het stadscentrum af, omdat er geen bluswater was. De bevolking had er genoeg van en stemde bijna unaniem voor een waterdienst. Die kocht veel grond langs de bovenstroom van de Cedarrivier, waarmee de watervoorziening werd veiliggesteld. Er groeide bos, dat regenwater vasthield. In 1909 was Seattle de gezondste stad van de VS. In het beschermde buitengebied wordt niets geloosd, er is geen dure waterzuivering nodig. Zonder het bos was er voor dezelfde waterproductie een stuwdam en waterzuiveringsinstallatie nodig van 200 miljoen dollar, nog afgezien van onderhoudskosten. Drinkwater zou veel duurder worden. Dit vertelt de Amerikaanse econoom David Batker in het boek The Ecosystem Promise van Meindert Brouwer, over de economische waarde van natuur (€29,90, www.ecosystempromise.net).

De waarde van natuur als waterleverancier staat in Seattle niet op de balans. De hekken die vee uit waterwinningsgebieden houden staan wel op de balans, als kosten. Het bos lijkt dus geld te kosten. Ondertussen levert het miljoenen mensen drinkwater. Volgens Batker horen zulke diensten van de natuur evenzeer thuis op de balans als de bouwkosten van een stuwdam. Hij vindt daarom dat de huidige accountantsregels moeten worden aangepast.

In zijn boek noemt Brouwer allerlei ecologische diensten die niet meewegen op de balans. Zijn in het Engels geschreven boek moet zeker door investeerders en beleidsmakers aller landen gelezen worden. Als ecologische baten als lucht en water op de balans komen te staan, hoeft natuur het niet langer af te leggen tegen kortstondige opbrengsten voor enkelen.