Twee zware jongens van de kringloopwinkel kwamen meubels halen. Ik hielp ze met sjouwen. Toen we een kast in de laadbak zetten, zag één van de zware jongens een vlinder in de vrachtwagen zitten. Hij pakte hem beet en wierp hem naar buiten. De vlinder dwarrelde naar beneden maar ontwaakte tijdens zijn val en was net op tijd wakker genoeg om op zijn zes pootjes terecht te komen. Stil zat hij op het asfalt.

Wat zou er omgaan in een vlinderbrein? Zou hij zich afvragen welke rampspoed hem overkomen is, zou hij doodsangst voelen? Ik weet het niet, maar het lijkt me onwaarschijnlijk. Ik denk dat ie hooguit de behoefte voelde aan een ontbijtje. Om te overleven moest hij immers zijn activiteiten hervatten? Hij moest vliegen. En daarvoor had ie brandstof nodig. Gelukkig stond er naast de weg een vlinderstruik te bloeien.

Voorzichtig raapte ik de vlinder op en toonde hem aan de zware jongens. ‘Een dagpauwoog’, zei ik. ‘Die dacht in de vrachtwagen een overwinteringsplek te hebben gevonden.’ De zware jongens stonden erbij en keken ernaar. ‘Overleeft zo’n beestje de winter?’ vroeg één van hen.

Dagpauwogen kunnen in een vorstvrije, koele ruimte inderdaad de hele winter overleven, als ze niet door een kat, spin of uitdroging om zeep worden gebracht. In de lente zijn ze als één van de eerste vlinders weer paraat. ‘Mooi beestje’, zei de ander.

Nu de schoolmeester in mij ontwaakt was, kon ik het niet laten nog even iets te vertellen: ‘je denkt algauw dat zo’n vlinder even rups was, om zijn bestemming als vlinder te vinden, maar het is eerder andersom.’ Vragende blikken. ‘Een rups kan maanden leven, maar moet zich dan verpoppen om zich nog even voort te planten. Het is eerder een rups die nog even vlinder moet worden, dan een vlinder die eerst even rups moet zijn.’

Terwijl ik de vlinder in de vlinderstruik zette, schoven de zware jongens de kast verder de vrachtwagen in.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 20 september ’18)