Voor het eerst deze winter zie ik mezen aan de vetbol. Ook het zaad dat al begint te ontkiemen, trekt eindelijk publiek. Twee vinken, twee pimpelmezen en een roodborstje nemen deel aan het vliegend buffet.

Dat blijft niet onopgemerkt. De familie kauw die elk jaar onder mijn dakpannen nestelt, snelt toe. Al die vogels malen niet om voorraadbeheer. Ze ploffen onbehouwen op en in het voer, waardoor een handvol op de grond valt, nog voor ze een hap hebben genomen. Wat een verspilling.

Maar verspilling is een relatief begrip. Op de grond patrouilleren twee merels, twee vinken, een houtduif en dat roodborstje. De roodborst snoept eerst een graantje mee in het huisje, en scharrelt dan het gemorste voer op.

Twee gaaien inspecteren de boel, maar eten niets. Misschien geven ze de voorkeur aan hun wintervoorraad eikels. Gaaien blinken uit in voorraadbeheer. Ze moeten hun eikels wel uit de harde grond peuren.

Het winterkoninkje dat hier vaak buurtte zie ik niet meer. De heggemus zwijgt en de boomkruipers zijn verdwenen. Een veeg teken. Juist voor zulke kleine insecteneters serveer ik vogelvoer met dode meelwormen en andere insecten. Wat die insecten daarvan vinden vraag ik maar niet.

Ik schreef daar eergisteren al over. Geen lezer reageert over het lot van die insecten. Wel krijg ik waarschuwingen dat ik geen drinkwater moet geven. Want dan kunnen vogels badderen en bevriezen. Zelf heb ik nog nooit een vogel in de problemen zien komen door badwater bij vorst, en als ze al badderen, denk ik dat ze met hun vette veren wel weten wat ze doen. Ze kunnen ook sneeuw happen, maar ik weet uit ervaring met kampeerkoken hoeveel energie het smelten daarvan kost. Al die kou in dat vogellijfje. Ik schenk dus water.

Mijn merels wonen in de appelboom. De kruimels en rozijnen die uk strooi, pikken ze op. Zouden ze zich afvragen waar die vandaan komen? Zouden ze denken: ‘rozijnen, wat een bof!’?

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 12 februari ’21)