Ze waren laat dit jaar, maar wel met meer dan in jaren. Nog steeds zie ik meikevers vliegen in bossen en heiden. Als kleine helikopters snorren ze de grote kevers ’s morgens en ’s avonds door de lucht. Roestbruin lijken ze dan. Van dichtbij vallen hun zwart-witte flanken op.

Honderd jaar geleden vormden meikevers soms zonsverduisterende zwermen van miljoenen exemplaren. Hun larven vraten de wortels van grassen, granen en andere gewassen. Dat werd door mensen niet gewaardeerd en zoals dat nu nog steeds met treksprinkhanen gebeurt, spoten mensen kwistig met vergif. Meikevers werden zeldzaam. Met vergif zijn de talrijkste soorten uit te roeien. Als jongen struinde ik jarenlang vijf middagen per week door de Amersfoortse bossen en heb ik nooit een meikever gezien.

Chemische bestrijding van meikevers is nu verboden. Gewassen worden weliswaar als zaadje al voorzien van een coating van insecticiden, zodat de hele plant giftig wordt, maar op meikevers heeft dat minder impact. Misschien verspreiden die vergiften zich minder door de wortels. Hoe dan ook, de meikever maakt een voorzichtige comeback, al zullen ze wel geen zwermen meer vormen: mestinjectors verhakselen de ondergronds levende larven, engerlingen genoemd.

Dat er dit jaar veel meikevers zijn, komt misschien door de natte meimaand. De koele meimaand zorgde vast voor een late verpopping tot kever.

Ik heb meikevers zich weleens zien ingraven om eitjes te leggen. Ze verdwijnen bliksemsnel de grond in. De mannetjes hebben twee waaiers op hun kop, waarmee ze ruiken of eiken- of beukenblaadjes aangeknaagd worden. Dan weten ze dat daar vrouwtjes zitten te knabbelen. Ze paren niet zoals andere kevers; een meikeverparing ziet eruit alsof het mannetje achterover is gevallen, terwijl zijn edele deeltje nog in het vrouwtje zit (foto). Het vrouwtje gaat tijdens de paring door met blad knabbelen en sleept haar minnaar mee.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 1 juli ’21)