Zeven soorten hommels zag ik in mijn tuintje. Tuin-, aard-, akker-, boom-, steen-, weide- en koekoekshommel. Nu vliegt er een van bloem tot bloem die op een steenhommel lijkt, maar wat slanker gebouwd is en vliegend geen hommelige indruk maakt. Misschien een mannetje, die zijn kleiner dan vrouwtjes. Ik pak de camera en weet hem met voor mij veel geduld te kieken.

Op een foto, uitvergroot tot beeldschermformaat, blijft zo’n beest tenminste stilzitten. Ik zie korte voelsprietjes, grote ogen en smalle vleugels. Wat een hommel leek, is een vlieg. Op internet, die onuitputtelijke bron van plaatjes en informatie, heb ik hem of haar algauw geïdentificeerd. Het is een grote narcisvlieg (Merodon equestris).

Die had ik voor zover ik weet nog niet eerder in de tuin gezien. De naam narcisvlieg verwijst naar de geboorteplaats van de larven van deze zweefvlieg: narcisbollen. Ik krijg weleens een pot met van die kleine narcissen, tête-a-tête genoemd, en in de loop der tijd heb ik er heel wat in de tuin gezet. Dit jaar kwam er niet één op! Zou de narcisvlieg daarachter zitten? Die larven hollen de bollen uit.

Informatie zoekend kom ik op websites van dierenbestrijders. De Landbouwuniversiteit Wageningen adviseert in een rapport uit 2007 spuiten met dimethoaat en onderdompeling van de narcisbollen in imidacloprid. Die middelen doden de meeste narcisvliegen en de narcis heeft er geen last van. Hun effect op andere insecten is niet onderzocht. Dat is iets voor Wageningse collega’s die zich afvragen hoe het toch kan dat de insecten uit ons platteland verdwijnen. Onderzoek naar onbedoelde effecten van insecticiden gebeurt nauwelijks.

Ik weet niet of de narcisvliegen er schuld aan hebben, maar mijn narcissen zijn weg. Jammer, maar dat is de (tuin)natuur. Hun larven schijnen ook andere bollen te lusten, en ik hou mijn hart vast voor de sneeuwklokjes, sneeuwroem en boshyacinten. Het zij zo.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 30 juni 2021)