We liepen een ommetje door een drassig gebied met sloten en bloemrijke hooilanden. Libellen en juffers schoten onder de voetgangersbrug door, waar wij over de leuning hingen. Tussen de spijlen van die leuning wapperden de resten van een verlaten spinnenweb.

Sommige spinnen eten hun web op, als ze er genoeg van hebben, maar als een spin door een mees of andere spinneneter gedood wordt, blijft het web achter. Wee degene die er dan in belandt en zich niet weet te bevrijden. Dan wacht een trage, nare hongerdood, hangend aan kleverige draden. Niet dat mij de dood in een bewoond web zo prettig lijkt, maar een verdovende beet van een spin doodt in elk geval snel.

Er hangt een kleine juffer in het kleefdraad. Het arme beestje leeft nog. Ik pluk het eruit en pulk een draad van de vleugels. Het is een kleine roodoogjuffer, een vrouwtje, dat geen knalrode bolle ogen heeft, zoals een mannetje. Waarschijnlijk is het een nog niet helemaal uitgekleurd jong. Na anderhalf, misschien wel twee jaar onder water te hebben geleefd, wist ze uit heur huidje te kruipen, zich in de zon op te warmen en te drogen, en haar vleugels op te pompen… en dan knalt ze tijdens haar eerste vliegtochtje in een oud spinnenweb. Ik hoop maar dat kleine roodoogjuffers zich niet tarten met de vraag naar de zin van het leven.

Ze kruipt over mijn vinger en lijkt aardig bij te komen. Ik wil haar de vrijheid teruggeven en steek mijn vinger op. Ze blijft zitten waar ze zit. Zou ze beseffen dat ze op een mensenhand zit?  Ik denk het niet. Wat ze wel denkt? Denken insecten überhaupt?

Kom, juffertje, ga maar weer in het groen. Ik blaas zacht, ik blaas wat harder en daar gaat ze.

Met één fladderende vleugel tolt ze als een lindezaadje recht naar beneden. Ze valt op het water, blijft drijven, en weet zich met die ene vleugel boven te houden. Ze drijft spartelend weg met de stroom. En bedankt hoor; van de wal in de sloot.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 18 juli ’23)