Op Simonszandplaat is een walrus gezien. De plaat ligt tussen Schiermonnikoog en Rottum, iets zuidelijker dan Rottumerplaat. Op de oostpunt van Schiermonnikoog tuur ik over zee. Op de horizon staat het door Eifel ontworpen vuurbaken van Rottumeroog.

Het is springvloed en het stormt – het zeewater staat tot aan de duintjes, waar ik tussen helmgras op de grond lig. De smalle strook zand staat tjokvol wadvogels, die van schrik op zouden vliegen als ik zou staan.

Simonszandplaat is een streep in zee, afwisselend lichtgeel en donkergrijs. Het lichtgele is zand, het donkergrijze is zeehond. Er liggen honderden zeehonden te luieren. Het is een van de weinige plekken aan de Nederlandse kust die droog blijven bij springvloed en die niet dagelijks mensen en honden op bezoek krijgen.

Zelfs de Balg, de verre oostpunt van Schiermonnikoog, blijft zelden van mensen gevrijwaard. Ik kom er zelf ook graag, maar hou dan afstand van de duizenden rustende vogels, die desondanks vroeg of laat opgejaagd worden door een wandelaar, ook nu. Zwermen scholeksters, strandlopers en meeuwen verraden waar de wandelaar is.

De wandelaar vraagt of ik de walrus heb gezien. Zelf heeft hij geen kijker. Ik wel, maar tussen de zeehonden kan ik geen extra grote onderscheiden. Het is ook nog een vrouwtje zonder zichtbare slagtanden. Walrussen leven op Groenland en Spitsbergen. Deze is vast op een ijsschots afgedreven en langs de Noorse kust verder zuidwaarts afgedwaald. Walrussen eten schelpdieren; onze gast hoeft geen honger te lijden. Zou ze heimwee hebben?

Ik neem ingezoomde foto’s die ik thuis opblaas. Tussen de zeehonden liggen een paar joekels. Misschien is een ervan de walrus. Maar ik denk dat de lobbes haar snor drukt.

Vier dagen later wordt ze gezien bij de steiger en vanaf de veerboot. Ze is niet bang. Walrussen vinden mensen net zo bezienswaardig als mensen hen. Ik ook, maar ik kom te laat.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 30 sept. 2021)