Na twee dagen oostenwind heb ik een roestig barrel voldoende opgelapt voor een tocht naar het verre oosten van Schiermonnikoog. Ik vul de fietstas met water, brood, bandenplakspul en een regenjas. Verrekijker om en klaar.

De wind is 180 graden gedraaid. Het was juist mijn bedoeling om met eb over het strand terug te zoeven, voor de wind… Maar de broodjes zijn gesmeerd, en van zes kanten kreeg ik een melding dat er een walrus bij de oostpunt van Schier rondhangt. Ik ga.

Het is vloed, springvloed zelfs, dus ik fiets langs de duinen tien kilometer oostwaarts. De wind blaast me stormachtig naar de Balg. De zee is bezig deze strandvlakte af te snijden van het eiland. Van twee kanten golft het binnen. Ik stal mijn fiets tegen paal 16 en loop de laatste vijf kilometer. Ik blijf het wassende water net voor. Boven de schuimende zee dreigen woeste wolken.

Er dwarrelen ook wolken vogels over: bonte strandlopers. Eén ander mens zie ik. Ik zwaai even als ik hem voorbij loop. Op het strand hebben zich groepen meeuwen en strandlopers verzameld om duttend de vloed door te komen.

Ik vind een haaien-eikapsel, een noordkromp en een ontmoedigende hoeveelheid afval. Visnetten en -draden, verpakkingen van elke aard, schoenen, een wodkafles, een wijnfles, een melkpak, een pot mayo, een fles shampoo. En een bijna ondergestoven grapefruit.

De oostpunt ziet zwart van de vogels: vier soorten meeuwen, drie soorten strandlopers, drie soorten plevieren, rotganzen, aalscholvers, scholeksters. Ik sluip door de duintjes om ze niet te verstoren. In de luwte slacht ik de gevonden pompelmoes, die heerlijk smaakt. Aan de plotselinge vogelzwermen kan ik afleiden waar de andere mens is.

Ik loer door de kijker naar Simonszandplaat, met honderden luierende zeehonden. Zou de walrus ertussen liggen? Ik neem foto’s om thuis te vergroten. Wie weet! De terugweg is een helse strijd tegen de wind.

(Morgen verder)

(Natuurdagboek Trouw woensdag 29 sept. 2021)