Zanglijster. Foto Koos DijksterhuisIn de natuur komt het nieuwe seizoen op gang. De eerste merels zingen, de eerste spechten roffelen, de eerste duiven koeren, de eerste koolmezen roepen hun twee- of drieklank. Ook de eerste zanglijsters hebben zich gemeld. Winterkoninkjes en heggemussen laten zich eveneens al horen.

Veel mensen herkennen de melancholische zang van een merel wel. Nu is die zang vaak nog aarzelend en zingen merels zacht en houden ze het niet zo lang vol als straks in de lente. Ze moeten er nog even inkomen.

Sommige mensen noemen merels lijsters, maar hoewel merels tot de lijsterfamilie horen, zijn ze een aparte soort. De zanglijster hoort ook bij de lijsters en is ook een aparte soort. Beide zijn beroemde zangers, maar hun geluiden lijken niet op elkaar. De merelzang mag dan bekend zijn, de lijsterzang leidt elk jaar tot meldingen van nachtegalen. Die krijg ik vanaf februari, als de zanglijsters beginnen te jubelen. Omdat ze tot ver in de schemering zingen, vaak onzichtbaar hoog in een boomkruin, en een gevarieerde kakofonie van geluiden ten gehore brengen, is de verwarring met een nachtegaal begrijpelijk. Maar nachtegalen zitten in maart nog in Afrika.

De zanglijster houdt zich niet bij één vaste melodie. Een zanglijster wisselt allerlei korte riedels af, die hij elk graag een paar keer herhaalt. Dan hoor je twee, drie of vier keer pomtiedo pomtiedo pomtiedo, naadloos aansluitend op toediedo toediedo, trula trula trula trula.

Zanglijsters zijn minder algemeen dan merels, maar toch best algemeen. Ze zijn er nog niet allemaal, vele zanglijsters zijn een eindje naar het zuiden afgezakt, maar nog een paar weken en ze bevolken de bossen en parken weer. Ook de betere tuinen koloniseren ze. Ik vind ze prachtig en ze helpen me mooi van de slakken af, maar sinds mijn tuinlijster twee jaar geleden met kroost en al uit haar nest werd geplukt door een kat, mis ik het tadadom, pomtiedo, trula.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 9 januari ’20)