Aan het eind van een zonnige werkdag maken we een strandwandeling tussen Bloemendaal en IJmuiden. Op een plattegrond in deze krant zie ik na afloop dat we het evenementenstrand en het familiestrand met jaarrondpaviljoen links hebben laten liggen en via een bruisend strand, een familiestrand met zomerpaviljoen naar een ontspanningsstrand zijn gelopen.

Op het ontspanningsstrand lopen wandelaars met honden. Langs de waterlijn lopen ook zilvermeeuwen, scholeksters, kraaien en drieteenstrandlopers. Die zijn gek op ontspanning. Als wilde dieren hebben ze dagelijks al zoveel spanning in hun leven, dat ze geen extra spanning hoeven, zoals wij mensen.

De genoemde vogels zijn niet schuw, voor schuwe vogels is zelfs op het ontspanningsstrand geen plaats. Voor broedvogels al helemaal niet. Dwergsterns en bontbekplevieren bijvoorbeeld broeden op zandstranden. Daarvoor hebben ze rust nodig; mensen, honden en paarden vernielen hun eitjes. Ze kunnen langs ’s lands kustlijn die rust niet vinden. De Noord- en Zuid-Hollandse stranden zijn het drukst bevolkt, maar nergens is een strand waar geen mensen mogen komen. Behalve de Vliehors op werkdagen, want oefenende soldaten gunnen we meer privacy dan broedvogels.

Zoals velen geniet ik van een strandwandeling en een strandpaviljoen, zeker. Het lijkt me alleen een kwestie van beschaving om andere diersoorten ook een paar meter te gunnen van de honderden kilometers kust. Maar de trend is juist andersom. Het zomerseizoen voor deeltijdpaviljoens is net met een maand verlengd. Op het Nederlandse strand duurt de zomer nu negen maanden. We lijken de tropen wel!

De vier soorten vogels scharrelen tussen aangespoelde zwaardscheden en pulken er het vlees uit. De drieteenstrandlopers zijn mijn favorieten. Ik schreef zelfs een heel boek over deze koddige diertjes. Toen hielp ik bioloog Jeroen Reneerkens met het kleurringen van drieteentjes, opdat hij hun gangen over de wereld kon nagaan.

Als witte bolletjes schuiven ze mee met de branding. Ze rennen heen en weer, om uit het natte zand beestjes te plukken. Ze lopen op hun tenen en hun pootjes dribbelen razendsnel. Ik speur alle pootjes af en waarachtig, ik ontdek er één met kleurringen…

(Natuurdagboek Trouw donderdag 16 maart 2017)