Het is Sinterklaas, moet Rutte gedacht hebben, er kan nog wel een schepje bovenop. We doen een stuk of honderd miljoen extra bij de 9 miljard die we al uitgeven aan nieuw asfalt. Extra bezuinigen moeten we toch al, de 17 miljard blijken niet strak genoeg voor onze broekriem, maar daarvoor offeren we gewoon nog meer gezondheidszorg, cultuur of natuur op. Of alledrie. Dan geven we een Sint-cadeautje aan Henk, Ingrid en die andere proleten die maar aan één ding denken: intrappen dat gaspedaal! Zoiets moet Rutte gedacht hebben.

De maximum-snelheid is na de oliecrisis van 1977 verhoogd van 100 naar 120 en nu mogen we zelfs 130. Meer asfalt, meer ongelukken, meer stank, meer vervuiling meer herrie, meer onkosten; voilà de speerpunten van onze daadkrachtige rentmeesters. Ik schreef er een sonnet over, want wat is een Sint-cadeau zonder gedicht?

Er wordt wat afbezuinigd door Den Haag
We zijn wel één van ’s werelds rijkste landen
Maar leggen onze uitgaven aan banden
Of wie bewaart wat heeft, is nog de vraag

We hebben, blijkt, nog hier en daar wat groen
Dat staat te koop, met frisse lucht en bomen
Voor wie tegen betaling bij wil komen
Met zo’n regering kun je zaken doen

We snoeien alles stuk, maar investeren
We smijten met, we steken al ons geld
Miljarden bij elkaar in straatgeweld
Door wat geen asfalt is te asfalteren

Straks is het land één grote autobaan
Maar is er niets meer om naartoe te gaan