In de Hollandse duinen bloeien veel salomonszegels, vooral daar waar eiken- en/of beukenbomen staan. Ook in bossen op de zandgronden bloeien ze, en in landgoederen. Bovendien bloeien ze in alle tuinen van de huizen waarin ik woonde, behalve in mijn huidige tuin.

Als jongen haalde ik salomonszegels uit het bos bij Amersfoort, en zette ze in de tuin van mijn ouderlijk huis. De zegels breidden zich uit, en tien jaar later nam ik een polletje mee naar mijn stadstuintje. Daarvandaan verhuisde een deel van de planten twee keer mee. Ik mis ze wel.

Salomonszegels zijn wilde planten, maar worden ook gekweekt voor de tuin. De tuinplant is een beetje anders dan de duinplant en ik lees op Soortenbank.nl dat de meeste bosplanten onder de salomonszegels bastaarden van de tuinplanten zijn. De duinplanten daarentegen zouden originele, wilde, gewone salomonszegels zijn. Dat maakt de gewone salomonszegel extra bijzonder.

Salomonszegels zijn sprookjesachtig mooi. Ze buigen met hun rijen puntbladeren voorover, alsof ze naar iets tasten. Het groen van hun blad filtert het zonlicht waar dat de bosgrond beschijnt. Ze laten een lange rij witte bloempjes bungelen en vormen vervolgens donkere bessen. Die zijn giftig voor mensen.

Ik vind ze wel wat lijken op lelietjes-van-dalen. Salomonszegels hoorden ook bij de lelies, maar zijn niet zolang geleden verhuisd naar de asperge-achtigen. Ik wist niet eens dat er van asperges ook –achtigen waren, en zou salomonszegels daar niet gauw bij verwachten. Maar ja, ik ga daar niet over. Het zal wel een nieuw genetisch inzicht zijn, dat zo’n salomonsoordeel velt.

Salomonszegels hebben een wortelstok met verdikkingen, waaruit de planten groeien. Die verdikkingen vond men ooit op zegels lijken, bijvoorbeeld de zegels van koning Salomo.

(Natuurdagboek Trouw maandag 15 juni 2015)