Soms hoor ik door het slaapkamerraam een ransuil roepen. ‘Woe’, zegt hij dan. Laatst antwoordde ik een keer met een naar mijn idee gelijkluidende ‘woe’. Je weet niet hoe een vogel zo’n nabootsing interpreteert. Imitatie is gebruikelijk in de vogelwereld. Spotvogels en spreeuwen doen allerlei vogels na, en zo zijn er meer. Kennelijk laten ze daarmee horen hoe goed ze hun stem beheersen, om indruk te maken op vrouwtjes. Imiteren luistert nauw. Dat de ransuil in mij een soortgenoot zou vermoeden, is daarom onwaarschijnlijk.

Toch, als ik een bosuil nadoe, antwoordt de uil meestal wel en soms komt ie zelfs op me af. Ik ben eens aangevallen door een bosuil die kennelijk geen ander mannetje in de buurt duldde. Ook steen- en dwergooruilen hebben weleens op mijn imitatie gereageerd; doorgaans met een antwoord dat ineens van dichterbij komt.

De ransuil echter reageerde niet. Hij zweeg. Zou ik een zo dominante roep ten gehore hebben gebracht, dat ie van schrik zijn snavel hield, of zelfs wegvluchtte? Het duurde zes weken, toen hoorde ik weer het vertrouwde ‘woe’. Ik klemde mijn snavel stevig dicht.

Het is een goede tijd voor uilen. In een week hoorde ik bosuilen en een ransuil, zag ik een velduil en een kerkuil.

De kerkuil vloog voor de auto langs, toen ik vlak na middernacht naar huis reed. Ik remde ad rem, al was dat niet nodig geweest, maar je weet nooit. Het verkeer is een geduchte doodsoorzaak voor kerkuilen.

Een andere geduchte doodsoorzaak voor kerk- en alle uilen is muizen- en rattengif. Dat het een goede tijd voor uilen is, komt door de vele veldmuizen. Het duurt even voor er zoveel uilen zijn dat die muizen zich niet meer durven voortplanten. Daar willen mensen niet op wachten. Er wordt veel muizengif gestrooid. De lusteloze muizen zijn een makkelijke prooi en doden zo hun natuurlijke vijanden.

Een kerkuil in koplamplicht is een spookachtige verschijning. Prachtig!

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 12 mei ’20)