Als ik een grote bonte specht zit te bekijken, versteent die zo beweeglijke vogel plotseling. De specht scharrelt al twee dagen door de houtsingel om ons huisje op Schiermonnikoog. Hij klimt langs de stammen van elzen, eiken, iepen en esdoorns, hakt hier, timmert daar, landt even op een paaltje, hangt ondersteboven aan een dode tak en vliegt dan weer een eindje naar een volgende stam.

Het huisje lijkt wel een vogelkijkhut. Zelfs als de hagel oorverdovend op het dak ratelt, blijven de mezen uit het pindanetje snoepen. Brandganzen vliegen keffend over, dwars door de stenenregen.

Plotseling versteent de specht. Hij blijft bewegingloos tegen een stam kleven. Prompt slalomt een sperwer door het bosje. Zij – gezien haar forse postuur is het een vrouwtje – duikt naar de bosbodem en maakt in een soepele looping rechtsomkeert naar de boomtoppen, waar ze plaatsneemt.

Alle zangvogels hebben zich uit de vleugels gemaakt. De specht blijft zitten waar hij zit, aan de voor de sperwer onzichtbare kant. Sperwers zijn wendbaar en kunnen dankzij hun korte vleugels tussen stammen door glippen. Ze jagen op kleine vogels. Hoewel, klein? Daar stort de sperwer zich bijna loodrecht op een zwarte kraai die op de grasstrook langs de bosrand zit. De kraai vliegt ervandoor, met de sperwer op z’n nek. Ze verdwijnen uit zicht en komen een ogenblik later aan de voorkant van het huisje weer in beeld. De kraai is groter en weet de sperwer af te schudden. De roofvogel vliegt in een boog om het huis terug naar haar zitplaats in de boomtop.

De specht heeft zich gedurende de actie niet verroerd. Maar als de sperwer wordt afgeleid door een ekster, achter wie ze aanjaagt, en ik ook die achtervolging volg, blijkt de specht ineens te zijn verdwenen.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 24 jan. 2018)