Op Schiermonnikoog zag ik afgelopen weekend tientallen fazanten, op hoge duinen, en vooral in het dorp. Zoveel fazanten heb ik nog nooit op Schiermonnikoog gezien.

Fazanten zijn kleurrijke vogels. De hanen althans zijn goudkleurig, met een groen-rode kop en een fraaie staart. Veel hanen hebben een witte halsband maar niet allemaal. In de balts- en broedtijd maken ze kokhalzende geluiden, voor het geval hun in de zon schitterende verenkleed niet genoeg opvalt. Die balts- en broedtijd beschouwen ze als begonnen – ik hoorde meerdere hanen kokhalzen.

De hennen zijn bruin. Zij vinden gouden mannen vast heel mooi, maar mogen zelf niet opvallen, wanneer ze op de grond op de eieren zitten. Na het broeden stappen ze een tijd rond met hun jongen, die al even onopvallend grijsbruin zijn. Maar zeg niet dat grijsbruin lelijk is. Ik vind de fazantenhen op de foto zeker zo fraai als een glanzend gouden haan.

Fazanten zijn aan het eind van de negentiende eeuw naar Nederland gehaald, als sier- en jachtvogels. Vanuit Azië zijn ze waarschijnlijk eerst in Engeland ingeburgerd. Op Schiermonnikoog zie ik altijd wel fazanten; ze redden zich er goed. Vroeger werden ze gefokt en losgelaten, en vervolgens weer doodgeschoten. Jagers noemden dat het herstel van het natuurlijk evenwicht. De gefokte fazanten waren zo tam, dat ze soms zelfs uit je hand aten. Dat maakte ze een gemakkelijk doelwit, ook voor natuurlijke evenwichtsherstellers die nog niet of – na een paar borrels – niet meer goed konden mikken. De fazanten in het dorp zijn nog steeds behoorlijk tam, nu misschien juist omdat ze niet meer bejaagd worden.

Behalve de fazanten viel me op Schier de nattigheid op. De duinvalleien stonden blank, op de paden moest je waden. Zouden de fazanten de nattigheid met verdronken wormen en al hebben verruild voor het dorp, in de hoop op meer voedsel?

(Natuurdagboek Trouw donderdag 25 jan. 2018)