We lopen op Schiermonnikoog de Reddingsweg uit, een sperwer gaat ons voor. We blijven trouw aan de paden van weleer. Het Oude-Wagenpad wordt nu vooral gebruikt door eilander koeien die allerlei zijpaadjes hebben aangelegd. Het oorspronkelijke pad verdwijnt in plassen die schuilgaan onder duinriet en vergeelde pollen. Nu zijn de plassen hard, al kraakt het ijs dreigend. We houden koers op het baken van de Kobbeduinen. Het wagenpad komt uit tussen beide duinruggen.

We volgen het kwelderpad naar het verre oosten. De drassige kwelder is een ijzige vlakte. Er jaagt een blauwe kiekendief, laag en langzaam vliegend tegen de zuidooster, om ineens te zwenken en zich met een duw van de rugwind op een prooi te storten. In het beijzelde gras zijn holletjes zichtbaar. Veldmuizen.

Ieder grassprietje is een kunstwerk van ijskristallen. Ganzen luieren op mini-eilandjes in een bevroren plas. Als ze opvliegen, vliegt ook een kaboutervalkje op. Een smelleken is het, uit het hoge noorden. Die jaagt vast op de graspiepers die soms overvliegen. Heel verweg, op het wad, zit een forse roofvogel op een paal. Waarschijnlijk een slechtvalk, ook een jager op vogels.

Voor ons uit hobbelt een verwilderde kat. Het is er één van de zoveelste generatie, verwilderde huiskatten gaan er op den duur weer uitzien als echte wilde katten. Deze is groot, grijsgestreept en getooid met een dikke staart en tijgerachtige bakkebaarden.

We stuiten op de grote slenk. Een eind achter de overkant zit in de duindoorns een enorme, donkere vlek. Alweer een roofvogel, ik gok een ruigpootbuizerd, maar kan het pas zeker weten als hij zou opvliegen. Even zijn we afgeleid door een paar watersnippen en de ruigpoot is weg.