Heel Nederland loopt vast en ligt stil onder acht centimeter sneeuw. Heel Nederland? Nee, een klein eiland in het noordoosten houdt zich sneeuwvrij. Het houdt zich ook gastvrij, het aantal badgasten is minimaal. Schiermonnikoog is berijpt en versteend van de kou. Het waait nauwelijks, ’s nachts twinkelen de sterren en Jupiter aan de zwarte hemel, terwijl een dunne maansikkel haarscherp opkomt. Ieder golfje dat het eiland opkabbelt laat een vliesje ijs achter.

Vanuit de Waddenzee kronkelen slenken de kwelder in. Slenken lijken beken die ontstaan zijn als geulen voor waterafvoer. En na een regenbui of springvloed voeren ze ook water af. Maar hun ontstaan danken ze aan de binnenstromende zee, twee keer per etmaal. Het begint met een inham. Het water klotst ertegenaan, wordt opgestuwd en kluift aan de kwelderrand. Die kalft af. De inham vreet zich door de kwelder. Dat gaat snel, soms met meters per jaar. De grootste slenken halen het Noordzeestrand al. Daar verzanden ze tussen de jong opgestoven duintjes. Maar er zou een keer een bres geslagen kunnen worden, waarna Noord- en Waddenzee elkaar raken en de oostpunt van Schier een nieuw Simonszand of Rottum wordt, Balg genaamd.

Het was nieuwe maan en springvloed. Langs de steil afgeragde oevers van de slenken hangen plakjes ijs te glimmen. Het water is gezakt tot een stroompje in het slijk. Dat slijk glinstert onder nieuw ijs. Straks zal het opgetild worden door de vloed. De Waddenzee raakt bedekt onder schotsen.

De slenken slingeren als zilveren linten over de kwelder. In het westen wijst het driehoekige baken van de Kobbeduinen de weg, in het oosten lokt het baken van Willemsduin.