Kreeg ik de laatste jaren de meeste lezersvragen over de roodpootrandwants, die is ingehaald door zijn familielid de vuurwants. Beide wantsen zijn opgerukt vanuit het zuiden. Over de warmte-ziende roodpootrandwants heb ik vaker een Natuurdagboek geschreven, terug te vinden op trouw.nl. Over de vuurwants dacht ik ook al eens te hebben verteld, maar dat blijkt een misverstand.

De vuurwants is inmiddels tot Schotland en Scandinavië gevorderd, en komt al jaren in Nederland voor, maar tot dusver tamelijk mondjesmaat. Vorig jaar werd het beestje ineens vaak gezien en dit jaar puilt mijn postbus uit van foto’s van dit dier, met de vraag wat voor kever het is en of ie gevaarlijk, schadelijk of invasief is. Wat zijn we toch altijd wantrouwig jegens alles wat we niet kennen.

Zelf heb ik nooit last van vuurwantsen gehad. Deze zomer zie ik ze voor het eerst bij mijn huis, en dan ook meteen met tientallen. Ze scharrelen over de tegels, over het zand en over een boomstronk. Ze eten dood plantenmateriaal maar slaan een dood beestje ook niet af. Ze schijnen, als u ze tussen duim en wijsvinger vastpakt en knijpt of pest, zoals veel wantsen een riekende vloeistof uit te scheiden en zelfs te kunnen prikken. Maar dat is dan uw verdiende loon. Ook vogels weten dat je rood-zwarte insecten met rust moet laten. Dat rood-zwarte lijf doet me vanwege de elliptische vorm en die twee cirkels denken aan een traditioneel Zoeloe-schild. Prachtig vind ik ze.

Vuurwantsen hebben geen agressieve inborst. Integendeel, ze zijn een van de vrijlustigste wezens op aard. Het zijn beoefenaars van de vrije liefde en ze doen, behalve eten, bijna niets anders dan paren. Het zijn de hippies onder de insecten. Met in elkaar geklikte geslachtsdelen sjouwen ze urenlang getweeën rond – aan vluggerdjes doen ze niet. Er komen wel bevruchte eitjes van en meestal is een significant deel van een groep vuurwantsen jong en onervaren.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 26 juli ’23)