Rode wouwen rukten op naar Nederland, maar hun opmars hapert. Voor een schuwe roofvogel van halfopen land, die graag plattelandsprooien als woelratten vangt, was het toch al een mirakel dat ze zich in Nederland vestigden. Misschien was het bij gebrek aan beter. Misschien was het het klimaat – ze leken noord- en bergopwaarts te verkassen.

Afgelopen voorjaar zag ik er twee in Salland, dankzij Mark Zekhuis, vogelkenner in het algemeen en wouwenkenner in het bijzonder. Zekhuis bracht nestelende wouwen in kaart. Hij ontdekte vijf broedpogingen, waarvan twee met succes. Bij die twee nesten vliegen nu jonge rode wouwen rond. Vorig jaar had hij in Salland maar één succesvol nest. ‘Landelijk lijkt het weer richting de dertig paar te gaan’, zegt hij. Evenveel als vorig jaar.

Ooit zag ik in Frankrijk zwarte wouwen zich in een zwerm op het afval van een camping storten. Ik vond dat bijzonder, want zo algemeen waren zwarte wouwen niet. In Pakistan, waar ik een paar jaar woonde, keek ik niet op van zwermen zwarte wouwen, Integendeel, in steden barstte het ervan. Zwarte wouwen gedroegen zich daar als kraaien: ze ruimden etensresten op die mensen achterlieten. Als afvalruimers werden ze ook, net als kraaien, door de vervuilende mensen geminacht. In Pakistan hadden veel mannen een geweer. Net als kraaien hoefde ik op die wouwen maar een verrekijker te richten of de zo ‘brutale’ vogels werden angsthazen. De paria’s onder de vogels waren ze, en ze werden dan ook pariah kite genoemd.

Rode wouwen heb ik nooit in zulke zwermen gezien. In Zuid-Zweden, Oost-Duitsland en Noord-Frankrijk zag ik er wel veel, en in West-Engeland en Wales doen ze het ook goed. Daar waren ze uitgeroeid maar zijn ze weer uitgezet. Ooit waren ze er talrijk, vertelde Mark, en gedroegen ze zich in Londen zoals de pariah kites in Karachi. ‘In de middeleeuwen roofden ze wasgoed van de waslijn, voor hun nest.’

(Natuurdagboek Trouw donderdag 27 juli ’23)