Muizen rennen vrijwillig in zo’n looprad. Dat concluderen Leidse onderzoekers. In gevangenschap rennen muizen even vaak en even lang in zo’n rad als muizen in het wild. Dat maten ze zo’n ding in een tuin te plaatsen en een ander in de duinen. Bewegingsmelder met nachtcamera erbij en klaar.

Als kind hield ik witte muizen en die waren niet uit hun rad weg te branden. Bezoekers bromden soms dat dat dierenmishandeling was. De muizen zouden gestresst zijn en zich gedwongen voelen in het martelwerktuig te stappen. Eenmaal rennend konden ze niet meer stoppen. Met risico op uitputting en hartstilstand. Mij leek lichaamsbeweging goed voor ze en ik vond het juist zielig hen dat speeltje af te nemen. Maar de twijfel knaagde.

Mijn zoon was twee jaar eigenaar van dwerghamster Pip. Pip was een grappig beestje. Als je ineens geluid maakte, reikhalsde hij op zijn achterpootjes om te kijken wat er aan de hand was. Hij rende uren in zijn looprad. Om de haverklap floepte hij er uit, om in de looprichting de naaste omgeving van het radje te inspecteren. Daarna hervatte hij zijn spurt. Het was alsof hij telkens even keek of hij zijn bestemming bereikt had. Nee, het zag er nog hetzelfde uit, dus verder hollen maar weer. Je had het zielig kunnen vinden.

Ik heb ook wel eens hardgelopen zonder te halen trein of andere bestemming. Dat deed ik vrijwillig. Leuk vond ik het niet, maar het leek me nuttig en na afloop voelde ik me het mannetje. Of wilde muizen in een rad rennen omdat ze het leuk vinden, is lastig te beoordelen. Maar ik geef het looprad het voordeel van de twijfel.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 27 juni 2014)