Samen met dichteres Nicolette Leenstra begeleidde ik vorige week een wandeling tijdens het literaire landschapsfestival Zomerzinnen in het Drentse Amen. Eerder verkenden wij de route door het oogstrelende beekdallandschap.

Nicolette woont in Assen maar werkt soms in het muziekcafé de Amer, Amen 20, Amen. Zij tapt geen bier, maar zit met haar laptop aan een tafeltje, schaaft daar haar gedichten en is als bestuurslid van Zomerzinnen betrokken bij de literaire en muzikale optredens, in boerenschuren, tenten, de schaapskooi en de open lucht.

Wij leidden veertig wandelaars rond, Amers en niet-Amers, met zicht op weidebeekjuffers, zandoogjes, stippelmotten, ratelaars, bolderiken, ganzenbloemen, boompiepers, spreeuwen, spechten en een buizerd. Maar eerst liepen wij de route met ons tweeën. Een vos kruiste ons pad.

Terug in Amen bleven we dralen bij een wilde, bloemrijke voortuin. In Amen wordt zelden voor voortuinen gedraald en door het raam zag ik in de voorkamer een silhouet opstaan. Ik stak mijn hand op en het silhouet deed hetzelfde. Even later kwam een man naar buiten. Nicolette kende hem en stelde ons aan elkaar voor. We schudden handen.

Cipke Uri. Hoe schreef je dat? Cipke werkte bij de provincie en in zijn tuin van zo’n twee hectare. Daar hield hij schapen en verbouwde hij groenten. Hij ging ons voor en toonde melde, spinazie, schorseneren en aardappels. “Twintig soorten aardappels”, zei hij. In Drenthe liggen gigantische aardappelakkers. Monocultures van één en hetzelfde ras, gevoelig voor ziekten en doordrenkt met vergif. Ik zou niet eens twintig piepers bij naam weten.

In de schuurdeur was een vierkantje uitgezaagd. Er joeg een zwaluw doorheen. Cipke ging ons voor naar binnen en wees het zwaluwnest aan. “En daarboven, in die kast, zitten de kerkuilen. Willen jullie ze zien?”

Nou en of! Via een trap en een ladder stegen we om beurten naar een duizelingwekkende hoogte. Luikje open. Vijf uilskuikens staarden ons aan met hun hartvormige gezichten.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 21 juni 2017)