Met vrienden die aan de IJssel wonen wandelen we over de door een rivierlus omhelsde uiterwaarden. Het water staat laag, zodat we de slenken en sloten weliswaar met modderschoenen, maar droge voeten kunnen oversteken. Ganzen gakken over, kramsvogels strijken tsjakkend neer in bomen, zilverreigers en buizerds wieken voorbij.

Om ruimte voor de rivier te scheppen gaat dit stokoude natuur- en cultuurland op de schop. We zien dat een deel van de meidoornhagen en wilgenstruwelen al is weggeragd. Bomen zouden de doorstroming  belemmeren. Alsof een buiten zijn oever getreden rivier zo stroperig stroomt, dat een rij bomen een hindernis vormt. Die bomen zijn niet alleen mooi, ze huisvesten allerlei beesten. Waar moeten de bevers voor het hoge water vluchten, als er geen bomen meer zijn?

In een resterend wilgenbosje scharrelt een kleine zangvogel rond, die in de avondzon oranje lijkt, maar geelgroen is: een tjiftjaf die hier durft te overwinteren.

Het grasland is verre van vlak, oude rivierduinen zorgen voor meters reliëf. Op de hoge delen zien we muizenholen en molshopen, op de lagere delen paardenvijgen. Daar liggen door hoeven ingetrapte modderpoelen.

Zoals in elk moderne natuurgebied wordt hier vee gehouden, en wel een grote kudde paarden. Paarden zijn nieuwsgierig en opdringerig en veel sneller en sterker dan ik. Ik heb me in de natuur al vaak overgeleverd gevoeld aan de grillen van zo’n kudde. Ik blijf altijd stoïcijns doorlopen en probeer niets van ongerustheid te laten merken, maar voel me nooit op mijn gemak. Een paardenfluisteraar is aan mij niet verloren gegaan.

Ook nu krijgen die knollen ons in de smiezen. Daar draaft de voorhoede reeds toe. Gelukkig biedt de voor een modern natuurgebied onvermijdelijke bouwput met graafmachines, rijplaten en rode linten een ontsnappingskans. We stappen gauw over zo’n lint. Paarden mogen dan nog zulke edele dieren zijn, dat ze door een lintje kunnen heenstappen, beseffen ze niet. In de gloed van de ondergaande lopen wij naar huis.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 4 jan. 2017)