Ten oosten van Groningen ligt een sparrenbos, een plantage waar de kerstbomen in rijen staan. Uitgerekend daar groeien zeldzame amandelslijmkoppen, paddestoelen die overwaaiden uit de naaldwouden van Oost-Europa. Ze houden van kalkrijke grond en ze staan dan ook precies op de plek waar langs een voormalige spoorweg naar Delfzijl mergel werd overgeladen.

Langs schelpenpaden staan ook zwammen en planten die van kalk houden. En in wegbermen gedijen weer planten die tegen (strooi)zout kunnen, en die doorgaans aan zee voorkomen, zoals Engels gras. Zo maken mensen infrastructurele netwerken van een bepaald groeimilieu. Dankzij de aan broekspijpen, fietswielen, paardenvoeten, autobanden en treinen klevende sporen en zaadjes kunnen paddestoelen en planten zich langs die netwerken verspreiden.

Veel paddestoelen leven van dood plantaardig materiaal. Zij ruimen bladeren, schors, takken en boomstronken op. Die zogenoemde saprofiete zwammen doen het goed op de tegenwoordig populaire houtsnipperpaden. Dankzij de permanente uitstort van stikstof groeien natuurgebieden razendsnel dicht met vraatzuchtige planten, struiken en bomen. Die struiken en jonge bomen worden gesnoeid en versnipperd en – wat moet je er anders mee – gestrooid op paden.

Tot midden op die paden steken allerlei saprofiete paddestoelen de kop op. Veel van die zwammen staan op dunne, breekbare stelen. Andere zijn iets steviger gebouwd, zoals de oranjerode stropharia. Toch wordt ook die zomaar onder de voet gelopen door wandelaars. Wandelaars hebben zelden door waar ze hun voeten plaatsen.

Oranjerode stropharia’s kunnen in grote groepen een houtsnipperpad prachtig oranjerood kleuren. Zelf vind ik de jonge, net uit de grond geschoten exemplaren het mooist, zoals de zwam op de foto. Die stond op een stallingsplaats voor fietsen, vlak naast een wiel. Nog helemaal gaaf en rond, alsof hij niets te duchten had.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 25 oktober ’19)