Met een groepje Trouwlezers fietste ik over Schiermonnikoog. Sommigen hoopten op lepelaars. Boven de Oosterkwelder vlogen er tientallen, maar te ver weg voor sommige ogen. “In de Westerplas”, beloofde ik, “krijgen we ze vast te zien. Evenals kleine zilverreigers!”

Kleine zilverreigers broeden op de kwelder. Na het uitvliegen van de jongen bivakkeren ze in september vaak in de Westerplas, alvorens zuidwaarts te trekken. Lepelaars zijn eveneens vaak in de Westerplas te vinden, zeker sinds ze daar nu ook broeden.

Maar hemel, wat waaide en regende het. Koud en nat kwamen we bij de Westerplas. Eén grote zilverreiger was er, en een blauwe reiger. Die zijn op het eiland allebei schaarser dan kleine zilverreigers en lepelaars, maar ja, kleine zilverreigers wilden we zien en vooral lepelaars.

Later die week waren de Trouwlezers van mij en de meesten ook van het eiland af. Ik fietste langs de Westerplas, waar zo’n vijftig kleine zilverreigers blonken in de zon en waar een half dozijn lepelaars door het water liep te lepelen.

Eén van de lepelaars droeg kleurringen van de Werkgroep Lepelaar. Met Petra de Goeij en andere biologen van de Rijksuniversiteit Groningen ringt en zendert die Werkgroep lepelaars om te achterhalen waarheen en waarlangs ze trekken, hoe oud ze worden en wat ze eten.

Harry Horn van de Werkgroep stuurde me een overzicht van het leven van “mijn” lepelaar, een vrouwtje met de kleurcode GYfG/aGL. Ze is in 2008 op de Oosterkwelder geringd door de aan lepelaars verslingerde boswachter Otto Overdijk. Sindsdien dook ze op in Engeland, Frankrijk, Spanje, Portugal en Duitsland. In Nederland bezocht ze Terschelling, het Lauwersmeer en de Oosterschelde. In 2012 en 2014 en 2016 keerde ze terug naar de kwelder van Schiermonnikoog, in 2015 waadde ze op het wad en afgelopen maart meldde ze zich in de Westerplas. En daar zag ik haar dus ook, maar helaas moesten de Trouw-lezers haar missen.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 15 sept. 2017)