We lopen van Nijeberkoop naar Olterterp. Het landschap van Zuidoost-Friesland is zo afwisselend als het weer. Felle zon doet ons de regenjas even gretig uittrekken als de regen aan-. We stappen langs groene weiden zonder één van raaigras afwijkend plantje een knoestig eikenbos in, waarin een vennetje schuilgaat met roze oevers van hei.

Caspar Janssen loopt een jaar door Nederland voor zijn rubriek in de Volkskrant en nodigt soms iemand uit hem een etappe te vergezellen. Vandaag mag ik mee. Ik meld dat ik hier eerder wandelde en dat ik toen zwarte spechten zag.

Damherten kruisen ons pad. Damherten in Friesland? Die beesten knabbelen de Amsterdamse Waterleidingduinen tot een golfbaan. Hier komen ze toch niet voor? Zouden ze zijn uitgezet?

Op een weekdag met waterige weersvoorspelling hoeven we niet te vrezen voor veel wandelaars. Toch loopt een meneer met hond ons tegemoet. “Hebben jullie de damherten gezien?” vraagt hij. Hij veert op bij onze bevestiging. De herten zijn ontsnapt uit een zorgboerderij.

Na een kilometer of vijftien regent het hard en worden de visioenen van dampende dranken hardnekkiger. Maar waar zijn we eigenlijk: Petersburg? Moskoudreef? My goodness, we zijn tien kilometer uit de koers. Langs de lange, rechte Bij de Leijwei sjokken we terug door de regen, telkens ingehaald door dezelfde vrachtwagen van Wijntjes Veehandel. In de flankerende vaart zien we vergeetmenietjes, watereppe en krabbescheer.

De zon breekt door als we terug zijn op het bedoelde, schilderachtige parcours. Buizerds klapwieken mee, gaaien krassen, vier reeën grazen in een wei. Paddestoelen groeien uit boomstronken: dennenmoorders en zwavelkopjes, namen als gedichten.

We zien maar weinig vogels. Over de met graspollen en berkjes begroeide hei bij Lippenhuizen vliegt een familie koolmees met ons mee. We steken het Koningsdiep over en leggen de laatste kilometers af langs een autoweg. En wie, met het eindpunt in zicht, vliegt daar over ons heen? Een zwarte specht!

(Natuurdagboek Trouw donderdag 14 sept. 2017)