Een jaar of wat geleden werden er bevers losgelaten bij de Hunze en de Drentse A. Na de grote rivieren in het zuiden hebben de enorme knaagdieren nu ook de kleine rivieren in het noorden gekoloniseerd.

Afgeknaagde punten van loofboompjes zag ik al vaak langs de Drentse A. Later vermoedde ik dat er een burcht was, in het meest drassige en minst toegankelijke deel van het beekdal. Ik heb daar in de buurt al een paar keer aan de oever van een beek gestaan, roerloos wachtend, op het wegslaan van steekmuggen na. Ik verwachtte dat ze in de schemer zouden ontwaken en via het beekje de wijde wereld zouden inzwemmen. Het is in de natuur raadzaam om roerloos te wachten, ik zie altijd van alles. Maar bevers zag ik nooit.

Een vriend van me woont er in de buurt en loopt er vaak ’s avonds rond. Naar eigen zeggen ziet hij altijd bevers. Ik loop een avond mee. We zien en horen watersnippen baltsen, we zien reeën en vinden zeldzame bloemen, en als de zon ondergaat stellen we ons op, op een strategisch punt langs een pad, met zicht op de burcht, een ronde bult van takken. We turen naar de grazige oevers en het gladde water, dat de avondhemel steeds oranjer weerspiegelt. Als het donker is druipen we af. Geen bever.

Een week later gaan we nog eens. Intussen zag vriend vanaf dezelfde plek bevers scharrelen, spelen en neuzen. Vriend nam zijn vriendin een paar keer mee en het pad is, zoals veel Drentse paden, druk bereden en betreden door mountainbikers en hondenuitlaters. Kennelijk malen bevers daar niet om. Maar nu ik erbij ben, houden ze zich onzichtbaar.

Als het bijna donker is, gaan we nog even naar het brugje waar ik eerder een paar keer postte. En waarachtig, er klinkt een plons. Er schuift een schim door het water. Hij zwemt langzaam naar ons toe. Op anderhalve meter afstand blijft hij liggen. We staren naar elkaar. Ineens duikt ie onder, met een daverende staartklap op het water.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 7 mei ’20)